مردی از تئاتر گفت‌و‌شنود با ناصر رحمانی‌نژاد

 

همنشین بهار :

در زمانه‌ای که عقل به تبعید رفته و ابتذال به میدان آمده‌است، در این شبِ سردِ مه‌آلود که به‌قول تَنسَر Tansar – در نامه به گُشْنَسپْ (شاه طبرستان) ـ تمیز حقیقت از میان برخاسته و سیرت انسانی رها گشته‌است، توجه و تأمل شما را به سخنان هنرمند شریف آقای ناصر رحمانی نژاد، که تئاتر اجتماعی معاصر ایران با نام وی عجین است، جلب می‌کنم.
ایشان بازیگر، کارگردان و بنیانگذار انجمن تئاتر ایران بوده‌اند.
تا آنجا که می‌دانم اولین کار آقای رحمانی نژاد به عنوان کارگردان، نمایشنامه In The Zone (در منطقه جنگی)، اثر اوژن اونیل Eugen O’neill بود به حدود ۶۰ سال پیش برمی‌گردد.
از «حادثه در ویشی» آرتور میلر که در آن بازیگری کردند هم، چند دهه می‌گذرد…
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
به‌شماری دیگر از کارهای ایشان اشاره می‌کنم:
-در پوست شیر (سایه تفنگدار) The Shadow of a Gunman اثر شون اوکیسی، که در رژیم گذشته، از اجرای آن جلوگیری کردند و روی صحنه نرفت.
– انگلها (یا خرده بورژواها) از ماکسیم گورکی. این نمایشنامه فقط پنج شب در رشت روی صحنه رفت و سال ۵۳ پیش از روی صحنه رفتن آن در تهران، کلیه اعضاء گروه تئاتر دستگیر و زندانی شدند و آقای رحمانی نژاد، هم به شدت شکنجه شدند و ۱۲ سال حکم گرفتند.
– کّله گردها و کّله تیزها، از برتولت برشت
– چارهٔ رنجبران…، از داریو فو، کارگردان ایتالیایی
– سماور ندیده‌ها، از نصرت‌الله نویدی
– خروس زری، پیرهن پری، از احمد شاملو
– نمایشنامه بازرس اثر نیکلای گوگول – برای تئاتر پارس لاله زار سال ۱۳۵۹
– کارگردانی یک نمایشنامه خیابانی در سال ۱۳۵۹ به نام بزرگترین مسابقه بوکس روی زمین، نوشته آرمان امید، که مرتجعین از دو اجرای آن جلوگیری کردند.
در آخرین اجراء در ترمینال خزانه، این هنرمند فرهیخته را با هفت نفر از بازیکنان دستگیر کردند و پس از دو بازجوئی در کمیته خزانه و نازی‌آباد، به کمیته مرکز بردند.
 

ادامه مطلب