پ. مهرکوهی
ترامپ پنج روز دیگر قدرت را در کاخ سفید به دست خواهد گرفت. ولی همه چیز گواه از آن دارد که هموندان دولتی که با وی بر سر ِ کار خواهند آمد، پیش از این و به گونه ای پنهانی و در پُشت ِ پرده، دست در کار نخستین بده – بستان ها و پیمان های سیاسی با روسیه بوده اند.
آدینه روز گذشته، روزنامه ی “واشنگتن پُست” فاشگویی کرد که “مایکل فلین”، رایزن امنیت ملی در دولت ِ ترامپ دو دیدار با سفیر روسیه در آمریکا در ماه ِ دسامبر گذشته داشته است.
دومین دیدار درست پیش از به انجام درآوردن ِ تصمیم اوباما برای بیرون کردن 35 تن از دیپلمات های روسی انجام گرفته بوده است.
پس از این فاشگویی ی روزنامه ی واشنگتن پُست، یکی از سخنگویان آقای ترامپ درستی ی این خبر را تأیید کرد ولی او این ادعا را که مایکل فلین از پیش نقشه ی دولت اوباما برای بیرون کردن دیپلمات های روسی را به آگاهی ی روس ها رسانده بوده است رد نمود.
ولی اینجا و آنجا و از دور و بری های ترامپ شنیده شده که پوتین به ترامپ پیغام داده است وی دوست دارد از آمریکای آقای ترامپ برای شرکت در نشست آینده ی سوریه که در کازاخستان برگزار می شود، دعوت کند. دیگر شرکت کننده گان آن نشست، ایران و ترکیه خواهند بود. تا اینجای کار ِ جنگ سوریه، کشورهای روسیه، ایران و ترکیه در عمل جای هیچ گونه بازی و میدان داری برای آمریکا در آن میدان ِ جنگ بجای نگذاشته اند. به باور من دولت ِ آقای ترامپ این دعوت پوتین را با خوشرویی خواهد پذیرفت و چنین پذیرشی یک پیروزی ی چشمگیر هم برای پوتین خواهد بود و برای ترامپ.
با میدانی که پوتین در جنگ سوریه به دولت ترامپ می بخشد، راه برای ترامپ گشوده خواهد شد تا در برابر مغزهای یخ زده ی مجسمه های نشسته بر صندلی های دو مجلس آمریکا دست به یک چشم بندبازی بزند، بازار سیاست آمریکایی را گرم کند، دستی جانبخش بر سر مرده گان زنده نمایی چون “جان -بمب، بمب!- مک کین” بکشد و پس از جان رفتن ایشان به آن ها بگوید: “دیدید که سیاست ورزی به بار نشست و میوه داد؟
ولادیمیر پوتین یکی از پیچیده ترین ها و شاید پیچیده ترین و استراتژیک ترین رهبری است که جهان از زمان جنگ ِ جهانی ی دووم به خود دیده است. اگر امروز در سوریه به آمریکایی ها محبتی کند، حرکت مهربانه ی او تنها یک زشست سیاسی پیش از حرکت سیاسی ی بعدی او در راستای هدف ِ مات کردن همآورد خواهد بود.
ترامپ با پذیرش این دعوتی که از سوی پوتین خواهد آمد، می تواند یک تیر دیگر را هم به هدف زند: پوچ و یا بسیار کم اهمیت کردن نقش ایران در سوریه.
ترامپ خود را دشمن سوگند یاد کرده ی ایران می داند زیرا او دشمنان صهیونیست های اسراییل را دشمن خود و خانواده ی خود به شمارمی آورد و پس برای کوتاه کردن دست های ایران در سوریه از هیچ کوششی فروگذار نخواهد نمود، حتا اگر آن کوشش به قیمت جان میلیون ها ایرانی بیآنجامد.
آدمی مانند ترامپ که به راحتی و بی هیچ احساس شرمی دروغ می گوید، برای ماندن در قدرت سیاسی یی که تازه مزه ی شیرین آنرا چشیده است، دست به هر کاری خواهد زد، اگر زور اَش برسد! او به کوتاه آمدن و یا حتا پذیرفتن شکست از سوی دشمن بسنده نمی کند. ترامپ در برابر دشمنی ناتوان تر از خود تنها پس از لگدمال کردن آن دشمن است که احساس آرامش می نماید. او چنین بالایش یافته است و در کارهای بازرگانی اَش هم پیوسته چنین بوده و این چنین سرشتی است که او را از دیوانه گانی چون ریگان، بوش ِ پدر و بوش ِ پسر و سناتور جان بمب، بمب! مک کین بسیار خطرناکتر می سازد.
فاش شدن گفتگوی تله فونی ی مایکل فلین و “سرگیی ایوانویچ کیسلیاک” به دست یکی از برجسته ترین روزنامه نگاران واشنگتن پُست انجام گرفت، کسی که در گذشته هم نشان داده بود دوستان خوبی در سازمان های امنیتی ی آمریکا دارد و آن ها خبرهای پنهانی یی را که به امنیت و سیاست های راهبردی ی آمریکا زیان نمی رساند در دسترسی وی می گذارند.
مایکل فلین از شمار آن گروه آدم هایی است که هر جا بوی پول آید، از رقصیدن کم نمی آورند و او یکی از “دوستان” نمک گیر پوتین به شمار می آید. این گونه دوستی ی ویژه ی ولادیمیر پوتین و دار و دسته ی ترامپ می تواند روند پُر شتاب ِ دو قطبی شدن دوباره ی جهان را برای چند سالی کُند و یا به پس راند.
پ. مهرکوهی
دوشنبه، شانزدهم ژانویه ی 2017
