افشين بابازاده :
براى جان باختگى فرشيد هكى
دست مى اندازى
در جنگل هاى لميده در خيال
در پيروزى هاى خوش جام
و چشمانت را مى بندى
در افسردگى های مبهم و سبز
جنگيده ای
نه براى عشق
نه براى كينه
و نه براى عرفان خمار
شايد
فقط براى ترانه اى كوتاه…
نان در دهان مى گذارى
آب در گلو مى ريزى
و خود را به رؤيا مى سپارى
تا در برابرشان
زانو نزنى
گردنت را
زير درخشش آفتاب
در برابر خنجرى می گيری
كه از ميان غلاف پوست مارى گزنده
بيرون كشيده اند
و تو سينه ات را نشان شان مى دهى
نه براي عشق
نه برای كينه
نه برای عرفان
شايد
فقط براى ترانه اى…
در نگاهت
خيره مى شوند
تو جام شراب را پر مى كنى
و رندى اش را مى نوشى
چهره ات را نگاه مى كنند
تا زير باران
در اشك غوطه زند
لبانت را به سخن مى آورند
تا كاغذها از سپيدى رها شوند
نوشتن بياموزند
تيرگى جوهر را بچشند
و واژه ها را ببينند.
اما توبرايشان
از رؤيائی که در سينه داری می گويى
از سر ريز شدن
براى بودن
و خواندنِ تنها ترانه ای
که پايان نمی پذيرد.
