محبوبه مهراردشیر (حسینپور) :
نود و چهارسال پیش ، در چهارم اردیبهشت 1305 رضاشاه بزرگ تاجگذاری کرد و تا شهریور 1320 ایران را با سرعت و شیوهء شگفت آوری به دوران نوین و عصر مدرنیته وارد کرد. ایران امروزین که 41 سالست زیر سیطرهء فاشیسم مذهبی و قرون وسطایی جمهوری اسلامی دست و پا میزند، اگر هنوز نفسی دارد و امیدی به برخاستنش میرود ، بخاطر بهرهمندی از زیر ساختها ی دقیق و استخوانبدی مقاومی است که در روزگار پهلوی اول و دوم ثبوت یافت.
دو سال قبل ، در چهارم اردیبهشت 97 که ماهها بود ملت عاصی و ستمدیدهء ایران از همهء خط قرمزهای حکومت نابکار عبور کرده و با شعار ساختار شکن و تعیین کنندهء «رضاشاه روحت شاد » طغیان کرده و بقیمت هزاران کشته و اسیر سیادت « اصلاحطلب و اصولگرا » را مختومه اعلام کرده بودند ، بناگاه پیکرهء رضاشاه طی یک عملیات خاکبرداری از دل زمین بیرون آمد و بتعبیر خیل عظیمی از هواداران خاندان پهلوی «رستاخیز»کرد.
طبعا خباثت و حسادت جمهوری اسلامی نسبت بدین یادگار تاریخی نمیتوانست جز به پنهان کردن آن و – بخیال خام خود – خاطره زدایی از آن بیانجامد.
یکی مرد مردان و شیر ژیان
که حرمت از او یافت تاج کیان
سواری برومند و دشمن شکن
سپهدار و ناجی هر مرد و زن
بدشمن چو تندر بمردم پدر
ثنا گوی او هرزمان سربسر
همه غیرتش بهر مام وطن
بجنگ فرومایگان تن به تن
یکی نامجو مرد سرباز بود
که با فر شاهی از آغاز بود
بخدمت کمر بست شاه امین
به شوکت بیاراست ایرانزمین
ز ملا و مفتی کشیدی دمار
که هستند بس دشمن نابکار
رضاشاهی از پهلوانی تبار
که از هیبتش ناکسان در فرار
از آن تیغ کینه براو آخته است
که زنده است و بر جاودان تاخته است
چو گشته است ما را نماد قیام
شود ملک و ملت از او شادکام
کنون باید آن پیکر پاک او
بگیریم از خصم ناپاک او
چو او مایه فخر مابود و هست
که ایران بدو از تباهی برست
به همت بکف آر این یادگار
نمیرد دگر نام او در غبار
