یکبار دیگر مرمت غیراصولی یک اثر تاریخی ِ ثبت شده در فهرست میراث ملی، اعتراض دوستداران میراث فرهنگی را برانگیخت.
در طی سال های پس از انقلاب، به ويژه در بیست سال گذشته، بسیاری از آثار تاریخی و فرهنگی غیرمذهبی ایران یا تعمیر و مرمت نشده اند، و یا وقتی بودجه ای به آن تعلق گرفته به دلیل سودجویی کار را به دست افرادی غیر متخصص داده اند. حتی آثاری چون پاسارگاد، تخت جمشید، بیستون، تاق بستان و … اماکن دیگری که به ثبت جهانی هم رسیده اند گرفتار این نوع مرمت هایی شده اند که بهتر است نام «ویرانگری» را به آن داد.
تازه ترین این نوع به اصطلاح مرمت در یک بنای تاریخی در بافت کهن شهر آمل انجام شده است: آتشکده ای ست باستانی که آرامگاه یکی از علمای قرن نهم در آن قرار گرفته است. (مثل خیلی از آتشکده های باستانی در سراسر ایران، که یا خرابشان کرده اند و یا آن ها را تبدیل به آرامگاه و مسجد و امامزاده کرده اند.) خوشبختانه این آتشکده اگرچه تبدیل به مقبره شد، اما دخل و تصرف زیادی در سبک معماری آن بوجود نیامد.
به گفته ی برخی از کارشناسان و باستانشناسان نحوه ی مرمت و بازسازی این بنا (پس از هزینه های زیاد و چند سال کار)، ایراد زیادی دارد. به گفته ی آقای میثم فلاح، باستانشناس:«در مرمت بنا های تاریخیقرار است گچ به کار برده نشود زیرا بعد از چند ماه ورم می کند، ولکه و ریزش خواهد داشت در حالی که قرار بود با موادی مخلوط شود که مناسب این کار است. سقف تیرآهنی با اثر همخوانی ندارد زیرا طول و عرض بنا باید مقیاسی داشته و متناسب باشد. این سقف نباید آهنی باشد، این سقف به مرور زمان دوباره نشست می‌کند. پیشنهاد کرده بودیم اجرها استحکام بخشی شده و بندکشی شود و آجر نما بماند. و ..»
در مقابل همه ی اعتراض ها سازمان میراث فرهنگی ظاهرا پروژه را متوقف کرده است. البته این روش هم تقریبا همیشگی ست. پس از اعتراض ها سازمان میراث فرهنگی مدتی کار را متوقف می کند و وقتی سر و صداها خوابید دوباره همان راه و کار را ادامه می دهد.
