«مسائل ایران باید در چلوکبابی های ایرانی حل شود، نه در کنگره آمریکا»

بهنام. م :

چند ماه پیش بود که شهرام همایون، مدیر تلویزیون کانال یک، در نشستی تاکید داشت که «مسائل ایران باید در چلوکبابی های ایران حل شود، نه در کنگره آمریکا». شاید در نگاه اول، این سخن عامیانه و عوامانه به نظر برسد اما چشم دوختن برخی از اپوزیسیون به مقامات و سیاستمداران کشورهای غربی، برای مبارزانی که کمترین انتظاری از غرب و رسانه هایشان نداشته اند، قابل هضم نیست.

از گروه های ضدانقلاب، مجاهدین خلق که یک زمان با شعار استکبارستیزی در دامان جمهوری اسلامی بود و چندی بعد با هدف سرنگونی نظام در بغل آمریکا برای خود جا باز می کند، توقع مبارزه آرمانی نیست. این گروه ها تنها برای قدرت می جنگند و آرمان رهایی مردم ایران برای  آنها ابزاری بیش نیست؛ حال این قدرت اوایل انقلاب در دست آخوندهاست، در زمان جنگ با صدام است و اکنون با آمریکا.

یا از چهره هایی مانند امیرعباس فخرآور که با دروغ و پرونده سازی، از خود یک فعال سیاسی مخالف رژیم ساخته و با آن به داخل کنگره نفوذ کرده اند و دقیقا در راستای اهدف جمهوری اسلامی به تخریب دیگر گروه های اپوزیسیون در میان مقامات و سناتورهای آمریکایی می پردازد نباید انتظار داشت تا بی مزد و مواجب علیه جمهوری اسلامی مبارزه کنند، اهداف چنین افرادی پیش از آنکه براندازی نظام باشد، لابی کردن با مقامات آمریکایی برای رسیدن به پست و جایگاه در دولت ترامپ است.

اما سوال اینجاست که چرا فردی مانند شاهزاده رضا پهلوی که هم در میان مردم مقبولیت دارد و هم در بین اکثر گروه های اپوزیسیون دارای مشروعیت است، چنین سیاستی اتخاذ کرده است. بارها با واسطه و بی واسطه از ایشان نقل شده که بدلیل «عدم محدودیت و وابستگی»، ایشان دیگر اختصاصا با سازمان ها و رسانه های حامی ایشان همکاری نخواهند داشت. آیا دیدارهای سازمان یافته با سناتورهای کنگره آمریکا مانند پیتر راسکام و جف فیلک در روزهای اخیر و یا پیشتر دیدار با سناتور جان مک کین، در همان راستا است؟

آیا دیدار با سناتورهای آمریکایی در چند ماه اخیر، نشان دهنده وابستگی ایشان به ایالات متحده آمریکا نیست؟ همکاری و یاری رسانه های لس آنجلسی موجب «محدودیت و وابستگی» می شود ولی دیدار با مقامات آمریکایی نشان دهنده عدم «وابستگی» است؟!

پیشتر در مقاله ای با عنوان «چه کسی کانال یک (channel one) را تعطیل کرد؟!» گفته شده بود که سیاست جدید شاهزاده رضا پهلوی در بی تفاوتی نسبت به رسانه های حامی ایشان و سعه صدر دربرخورد با مقامات آمریکایی و رسانه های دولتی وابسته، به بهانه مبارزه علیه رژیم دستاوردی جز پراکندگی نیروهای وفادار به ایشان را نخواهد داشت.

مطمئنا رهبران اپوزیسیون باید مقبولیت و مشروعیت خود را از مردم ایران کسب کنند، نه مقامات آمریکایی. سیاستمداران به دنبال منافع خود در ظرف زمان هستند. سال 32 منفعت آمریکا در سرنگونی دولت مصدق بود، در انقلاب 57 در سقوط نظام شاهنشاهی و اکنون منافع این کشور در گرو سرنگونی جمهوری اسلامی. اگر قرار است که جمهوری اسلامی سرنگون شود، باید توسط ملت ایران سقوط کند، نه کشوری مانند آمریکا که تغییر رژیم را برای منافع خود می خواهد، نه خواسته مردم.