هفت تپه ورد زبان

شمی صلواتی :

  تقدیم  به مردم هفت تپه و اسماعیل  بخشی

هفت تپه ورد زبان
لطافتی  که
ترانه  شد
 دهان  به دهان
چون عقاب
در آسمان ابری
  گرفت اوج
چون نور از سیاهی کرد
                              [گذر
دریا بود
طغیان شد
تصویر ی  تازه تر از غرور
واژه  زیستن  و رهایی
 ازشهر هفت تپه  بر خاست
قصه ها ورد زبان؛
افسانه شد!
افسانه ها در دورن دل
                              [جای گرفت
قصه ای  که
 در هر نقطه از این جهان پیچید
ترانه شد
بر سر هر زبان جاری
من اسماعیل بخشیم
من یک هفت تپه ایم
 کاخها را لرزانید
مفتخوران را ترسانید
به کابوسی از ترس بدل شد
خواب را از جانیان
آرامش را از  ستمگران
                               [گرفت
«تصویر دگر شد دل؛
تعبیر دگر شد عشق»
چون  فرمانده  لایق
در میان  مردم
با دلی غلیتد در ترس و امید
                 ایستاد  با نگاهی آزرد از رنج
مردمان شهر؛  در قفل و زنجیر
در انتظار عشق،  غرق رویاهای خویشند
بر دست  هر یک  قفلی است  محکم
بر پای  هر یک  زنجیری  کلفت
هر از گاهی  نفسی می خیزد،
تصویر وحشت است
                          [آنجا
 قفل و زنجیر بردگی
به دست و پا
خسته ها خسته ترند؛
ناله ها را نمی شود شمرده،
 تصور مرگ است
                      [ آنجا
مردم شهر،همچو پروانه
در تمنا  نور
به دنبال رازی
تا به در آیند
از آن خوف و  وحشت شب
خسته تر از همیشه
غرق نگاه های خویشند
اسماعیل فرزانه شد
همچو ستارِۀ  سرخ
دمید چون  نور
شعله  بود از دورن بر خاست
به سخن آمد  و گفت:
“شعله ها باید شد  و سوخت
از سوحتنی هاست  که بر می خیزد نور”
اینک  طوفان خشمی است در راه،
دریا می کند طغیان
موجهای  تندیست  بر آن
گر بر موجش شوی همراه
خورشید می شود پیدا
              ٭٭٭
آن دم که فرا  برسد بهار
همراه با تمامی شکوفه ها
 و ماهمگی با هم
در آهنگی با ریتم  تند باران
هماهنگ با موج های آب
همه با هم
سرود؛ عشق را  خواهیم خواند
سرود اندیشه
سرود ی برای زیستن دوباره
آهنگی  در کوچ   رنج و درد
در مرگ خدایان
در اوج پیروزی
رویایمان را
در هیجان شادی
در پیونده دوباره عشق به زیستن
 تا مسافتهای،  دور/ دور/ دور
جشنی خواهیم گرفت و قصه هایم  کران تا کران  جاودانه تر از همیشه خواهد بود
این چنین بود که
 شهر  هفته تپه
           افسانه شد!
در پی اندیشه خویش
همه عاشق   همه  غرق رویا
قصه ها ست  ورد زبان
بر در هر کوچه و برزن
می شود نشان
کاشتن عشق با ماست
ما سیل خروشانیم
این چنین بود که کاروانی  به راه افتاد،
 غرق نگاه ها خویش
غرق شادی
شاد شدند
اوج خویش را همچون  عقاب
در آسمانها دیدن
همگی بسوی  اسماعیل  دست کشیدند
چه تیز پرواز است
عقاب؛
چه زیبا می گیرد اوج
چه زیبا می زند پر
به هر جا می کشد سر
در آسمانی  آبری
چه زیبا می گیرد  اوج
چه زیبا می زند  پر