علی حسین نژاد

چه ما خوشمان بیاید چه نیاید مردم ایران نشان داده اند که برای تحقق خواسته هایشان مسیر معینی را در حال طی کردن هستند. میماند ما که خارجه نشین لقب داریم. متاسفانه متاسفانه علیرغم اینکه همگی درحرف جهت تحقق خواسته مردم ایران تلاش میکنیم ولی در عمل هرکداممان یک ساز را میزنیم و درعمده موارد نیز انرژی همدیگر را خنثی میکنیم. و تنها محصول تلاشهایمان درنزدیک به چهار دهه که از حاکمیت رژیم درایران میگذرد برآیندی معادل صفر داشته است. که البته معنی سیاسی مشخصی نیز دارد. و در حقیقت آب به آسیاب رژیم ریخته ‏ایم. ضمنا جهت اینکه مبادا انصاف را رعایت نکرده باشیم و همه را با یک چوب زده باشیم و سهم همه را در به صفر رساندن برآیند صفر بصورت چوب کبریتی محاسبه و به حسابشان نوشته باشیم باید بگویم که سهم همه در این به صفر رساندن بردار برآیند نیرویی خارجه نیشنان مطلقا برابر نیست. معنی برایند صفر خارجه نشینها اول معنی سیاسی این برایند صفر را بیان کنم که فراموش نشود. معنی برآیند صفر یعنی: نبود هیچ آلترناتیوی برای رژیم از خارج کشور. که آقای حسن اعتمادی نیز بدرستی در مصاحبه خود با تلویزیون میهن بیان نمودند. البته نباید از حق گذشت که بسیاری از ما خود را نماینده تمامی مردم ایران و همه مردم ایران را عاشقان سینه چاک خودمان میدانیم. ولی اینکه این ادعای ما چه میزان پا در واقعیت دارد را میتوان از میران اثر گذاری هرکدام از مدعیان در تحولات داخل ایران سنجید. سهمِ هرکس در برایند صفرنیروهای خارج کشور طبق تجربه شخصی بنده چه در مسیر استقرار این رژیم و چه سپس در مسیر تغییر همین رژیم که از سالهای 1354 شروع شده است و سی سالش را در خدمت آقای مسعود رجوی و خانم رجوی و “شو”رای ملی مقاومتش و البته در عالی ترین سطوح آن طی نموده ام و بخشی نیز در داخل ایران بعد از فرار موفقیت آمیز از اسارت تشکیلات رجوی بوده است، باید اذعان نمود(علیرغم اینکه بنده تشکیلات رجوی را جهنمی ترین تشکیلات میدانم) و نباید از حق گذشت که 99% سهم به صفر رساندن برایند نیروهای خارجه نشین به این تشکل جهنمی تعلق دارد. سیاست فرقه رجوی از روز اول (بعد از سی خرداد سال 1360) که در خارجه مو به مو توسط مسعود رجوی ابلاغ میشد و ((متاسفانه توسط و با مسئولیت افرادی مانند بنده چه زمانیکه مسئول انجمن های دانشجوی خارج کشور همین فرقه بوده ام و چه بعدها که مسئول ستادی انگلستان بودم …. )) پیش برده شده است، که دو هدف بیش نداشته است.