بهرام رحمانی :
این روزها در سراسر جهان گفته می‌شود که در خانه بمانید تا از خطر آسیب ویروس کرونا در امان باشید، اما برای در امان ماندن از زن‌آزاری، آزار‌دیدگان به کجا باید پناه ببرند؟
ویروس کرونا که شایع شد، فقط زنگ خطر را برای نظام سلامت کشورها، مراکز اقتصادی و کسب‌وکار در سراسر جهان، یا حتی نظام‌های سست سیاسی برخی کشورها به صدا در نیاورد، بلکه از تاثیرات نسبتا پنهان، اما عمیق و طولانی‌مدت آن، ایجاد ناهنجاری‌های اجتماعی، بیدار کردن بحران‌های مزمن جامعه و خشونت خفته است.
همان موقع که این ویروس فقط در داخل مرزهای چین بود و هنوز در دیگر کشورها، کسی را مبتلا نکرده بود، این ناهنجاری‌ها و بحران‌های اجتماعی در جریان بود و از قبل از سلامت جسمی افراد، سلامت روانی جامعه را در خطر قرار داده بودند.
مثلا در برخی کشورها، شهروندان چینی مورد حمله لفظی قرار می‌گرفتند یا حتی مهاجر‌ستیزان، فرصتی پیدا کرده بودند که بدون هیچ دلیل و سندی، مهاجران و پناهندگان را به‌عنوان عامل شیوع این ویروس معرفی کنند.
در واقع، کرونا ایجادکننده خارجی‌ستیزی یا زن‌ستیزی نبود، بلکه فقط تحریک‌کننده و عیان‌کننده این مشکلات دیرین اجتماعی بود.
با گسترش بیش‌تر ویروس و شروع اجرای تدابیر سخت‌گیرانه دولت‌ها، تعطیلی اجباری مدارس و کارها و به‌ویژه قرنطینه، اوضاع از این نظر هم بحرانی‌تر شد و این بار خانه‌ها و خانواده‌ها، به کانون این دست بحران‌ها تبدیل شدند.
در همان ابتدای وضع مقررات منع تردد و خروج از خانه در چین، شواهدی که از سوی زنان و کودکان این کشور در شبکه‌های مجازی منتشر می‌شد، نشان می‌داد که خشونت‌های خانگی در زمان قرنطینه در چین افزایش چشم‌گیر داشته است.
هم‌چنین با برداشته شدن قرنطینه در استان هوبئی، آمار طلاق در این استان افزایش یافت و این آمار نشان می‌داد که بسیاری از زوج‌ها در دوران قرنطینه در رابطه خود به بن‌بست رسیدند.
البته این اوضاع برای کسانی که پیش‌تر با بحران‌های اجتماعی آشنایی داشته و برای رفع آن‌ها تلاش کرده بودند، قابل پیش‌بینی بود.
