بهرام رحمانی :
مقدمه
خیزش مردمی در آمریکا، علیه نژادپریستی و تبعیض و فقر، بار دیگر بحث‌های امپریالیسم و ضدامپریالیسم را داغ‌تر کرده است. برخی جریانات سیاسی به‌ویژه پرو روس و پرو چین، باز هم پرچم ضدامپریالیست و آن هم تنها علیه امپریالیسم آمریکا را بالا برده‌اند. چنین مواضع اگر هم به‌هر چیزی شباهت داشته باشد اما هیچ شباهتی به سوسیالیسم علمی که بینان‌گذار آن مارکس است، ندارد. نقد و مبارزه انقلابی مارکس علیه سیستم سرمایه‌داری جهانی است نه تقسیم کردن آن‌ها به حکومت‌های امپریالیستی و غیره. به‌همین دلیل، مبارزه ضدامپریالیستی با مبارزه ضدسرمایه‌داری از نظر اقتصادی و سیاسی متفاوت و طبقاتی است.
یا آدم‌کشانی هم‌چون خامنه‌ای رهبر حکومت اسلامی را می‌توان مثال زد که کسب و کار ۴۱ ساله‌اش جز کشتار و سرکوب، زندان و اعدام، ترور و غارت و فقر چیز دیگری نبوده است اما ریاکارانه به دلیل مرگ جورج فلوید دم از حقوق بشر و ضد آمریکایی زده است.
با اشغال سفارت آمریکا در سال ۱۳۵۸، توسط «دانشجویان خط امام» برخی اکثر سازمانهای ضدامپریالیست چپ به دام مبارزه «ضد امپریالیستی» افتادند. روح‌الله خمینی، فرصت یافت که با این رویداد منتقدان و مخالفان خود را خاموش سازد و اعلان کرد هرکس با حکومت اسلامی مخالفت کند «آمریکایی» است. هدف این بود که سازمانهای چپ پرچم‌دار سیاست «ضد امپریالیسم» را خلع سلاح و ملی - مذهبوین(دولت موقت) و سازمانهای غیرمذهبی را به حاشیه رانده و یا سرکوب کند. سفارت به کعبه برخی نیروهای چپ به‌ویژه پرو روس تبدیل شد که هر روز در اطراف آن تجمع و از افشاگری‌های یک سویه و هدفمند دانشجویان دفاع می‌کردند که نمایشی از جنگ قدرت در حکومت تازه به‌قدرت رسیده بود. در این پیکار، به‌ویژه طیف توده‌ای – اکثریتی و ایدئولوژیک، به‌دنبال اهداف و سیاست‌های ارتجاعی و خرافی و جنایت‌کارانه روح‌الله خمینی و سایر روحانیون افتادند. معیار «انقلابی» بودن درجه پشتیبانی و وفاداری به «خط امام» و مخالفت با امپریالیسم آمریکا» اعلان گردید. این در حالی بود که موضع فریبنده ضد امپریالیستی خمینی از «غرب‌‌ستیزی و بیگانه‌ستیزی»اش ناشی می‌شد.
روح‌الله خمینی در آستانه انقلاب گفته بود: «ما اصل عقیده‌مان این است که آمریکا نباید باشد، نه تنها آمریکا، شوروی هم نباشد. اجنبی نباید باشد.»(سخن‌رانی خمینی در ۲۰ مهرماه ۱۳۵۷ )
دام «ضدامپریالیسم» نه تنها در ایران، بلکه در برخی از کشورهای سرمایه‌داری پیشرفته و دولت‌های به اصطلاح «چپ‌گرای» آمریکای لاتین نیز به یاری حکومت اسلامی شتافت.
ادامه مطلب
