شهباز نخعی
روز دوشنبه 21 مه، مایک پمپئو وزیرامور خارجه جدید آمریکا در بنیاد هریتیج درباره توافق هسته ای با ایران «برجام» سخنرانی کرد. در این سخنرانی که عنوان «پس از توافق: یک راهبرد تازه» داشت او استراتژی تازه ایالات متحده در قبال جمهوری اسلامی را اعلام کرد. این استراتژی دربرگیرنده 12 شرط است که به رغم ادعای «تازه» بودن، در واقع چیزی جز شرح و بسط همان 4 شرط پیشین دونالد ترامپ نیست که مقادیری چاشنی تهدید (اِعمال شدیدترین تحریم های تاریخ) و وعده و وعید (لغو تحریم ها و برقراری روابط دیپلماتیک و تجاری) به آن افزوده شده است.
12 شرط اعلام شده توسط وزیر امور خارجه آمریکا درواقع نوعی پیشنهاد «تسلیم بی قید و شرط» به حکومت ولایت مطلقه فقیه است و این که آمریکا – به رغم حمایت های ظاهری و بی خاصیت اتحادیه اروپا – به خود اجازه داده که چنین شرط هایی را اعلام کند، نشان از استیصال و درماندگی حکومت آخوندی و دست و پا زدن آن در باتلاقی دارد که هردم بیشتر در آن فرومی رود.
شرط های 12 گانه یا «استراتژی تازه» اعلام شده توسط وزیر امور خارجه آمریکا در رسانه های مخالف دولت ترامپ واکنش هایی منفی ایجاد کرد. از جمله: دو تن از نویسندگان نشریه «هافتینگتون پست» (نقل از تارنمای رادیو زمانه) نوشتند: «آنچه که در برنامه کابینه ترامپ نیست جزییات است. وزیر امور خارجه درمورد این که چگونه دیگر کشورهای جهان را متقاعد خواهد کرد تا توافق هسته ای موجود را ازبین ببرند حرفی ندارد». سوزان مالونی از مقامات سابق وزارت امور خارجه در دولت جرج دبلیو بوش نیز نوشت: «پمپئو استراتژی مشخصی علیه ایران ندارد بلکه یک کیسه پر از آرزوهایش دارد که آن را می توان به عنوان پیشنهادی برای تغییر رژیم در ایران تفسیر کرد». به باور این نویسنده: «سیاست کابینه ترامپ فاجعه است چون مهم ترین اهرم فشار یعنی همکاری چند جانبه برای مقابله با خطرناک ترین سیاست های ایران را کنار گذاشته است».
آنچه این نویسنده می گوید حرف درستی است زیرا درکل سخنرانی مایک پمپئو اتحادیه اروپا و موضع آن درباره تأکید بر حفظ «برجام» کاملا نادیده گرفته شده است. این درحالی است که بلافاصله پس از این سخنرانی خانم فدریکا موگرینی، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، بار دیگر بر عزم اروپا بر حفظ «برجام» تأکید کرد.
کارول جیاکومو، عضو هیئت تحریریه نیویورک تایمز هم نوشت: «لیست مطالبات پمپئو بیشتر از آن که یک لیست از استراتژی ها باشد، رویا پردازی است… و این تفکر اگر منجر به درگیری و جنگ نشود، تنش های منطقه ای را بدتر خواهد کرد».
بوریس جانسون، وزیر امورخارجه انگلستان هم نظری تقریبا مشابه دارد: «چشم انداز رسیدن به یک توافق جدید با تهران خیلی خیلی سخت و بعید است که توافق درمورد تمامی اقدامات ایران در یک مذاکره؛ اقداماتی مانند رفتارهای مخرب ایران در منطقه، برنامه موشک های بالیستیک ومسائل هسته ای در یک زمان بندی معقول دست یافتنی باشد».
اظهارنظر سخنگوی کاخ کرملین نیز برای کسانی که در سال های اخیر همه تخم مرغ های خود را در سبد روسیه گذاشتند و به پشتیبانی آن دل خوش کردند، می تواند عبرت آموز باشد. دیمیتری پسکوف (نقل از تارنمای رادیو زمانه) گفت: «کرملین با تأکید بر اهمیت اجرای یک برنامه مشترک جهانی در ارتباط با برجام، انتظار دارد تهران خواسته های 12 گانه ای که وزیر خارجه آمریکا برای توافق هسته ای جدید با ایران مطرح کرد را ارزیابی کند»!
این خنجر از پشت زدن روسیه، که حکومت آخوندی از آن «چشم یاری» داشته درحالی است که روسیه چند روزپیش هم اعلام کرده بود که ایران و حزب الله لبنان باید از سوریه خارج شوند!
سخنرانی وزیر خارجه آمریکا و شرط های 12 گانه اش در مطبوعات و دستگاه های دولتی ایران نیز واکنش هایی ایجاد کرد: روزنامه کیهان ولی فقیه آن را «12 غلط زیادی» خواند و نشریه دیگری هم به آن عنوان «پمپاژ هارت وهورت پمپئو» داد. وزارت امور خارجه حکومت آخوندی اعلام کرد: «استراتژی تازه آمریکا سخیف، بی مایه، توهین آمیز و مداخله گرانه و برای انحراف اذهان جهانی از نقض توافق هسته ای از سوی ایالات متحده آمریکا است». شیخ حسن روحانی نیز به این بسنده کرد که بگوید: «آمریکا 15 سال به عقب برگشته و سخنان جرج دبلیو بوش را تکرار می کند». سردار کوثری، جانشین فرمانده قرارگاه ثارالله سپاه پاسداران نیز چنین رجزخوانی کرد: «ایران مشت محکمی به دهان وزیر امور خارجه آمریکا می زند»!
نتیجه ای که از مجموع مفاد سخنرانی مایک پمپئو، شرط های 12 گانه او و واکنش های متفوت ابراز شده می توان گرفت، چیزی جز ابراز تأسف و تأثر عمیق نیست. تأسف و تأثر عمیق از این که حکومتی چنین جاهل و نادان بر سرزمین اهورایی ما حاکم است که با تبهکاری ها و ندانم کاری های خیره سرانه چنان فضایی در عرصه سیاست خارجی به وجود آورده که وزیر امور خارجه کشوری دیگ به خود حق و اجازه می دهد این چنین برایش شاخ و شانه بکشد وتراکم خودکرده های بی تدبیرچنان بن بستی برایش به وجود آورده باشد که راه پیش و پس نداشته باشد.
اگر در کشور بلازده ما نظامی جز ولایت مطلقه فقیه – با اختیارات فراخدایی – حاکم می بود و به منافع ملی بها می داد، می بایست همه طراحان سیاست خارجی که به نحوی عامل وضعیتی بوده اند که در «شرط های 12 گانه» وزیر خارجه آمریکا از آنها یاد شده، به دادگاه فراخوانده شده و با اتهام خیانت به میهن و منافع ملی به اشد مجازات محکوم می شدند.
شرط های 12 گانه آقای پمپئو، ضمن آن که نافی شعار «استقلال»ی است که برسردر وزارت امور خارجه حکومت آخوندی نقش بسته، گویای ورشکستگی به تقصیر سیاست خارجی اِعمال شده توسط ولی مطلقه فقیه است.
درواقع، این شرط ها پیشنهاد سرکشیدن جام زهری دیگر، با حق انتخاب بین ارسنیک یا سیانور است!
