(برگرفته از کتاب – Creating the Coporate Future: Plan or be Planned for نویسنده : راسل ایکا ف)
توسط دکتر سهراب خلیلی شَوَرینی در ایران بفارسی ترجمه شده است.
واضح است که سیستمهای اجتماعی- فرهنگی (جوامع، مؤسسات و سازمانها، از جمله شرکتها) باید توسعۀ صاحبان منافع، بویژه اعضای خود را تسهیل نمایند. اگر این بحث را بپذیریم، آنگاه کسانی که در این سیستمها مدیریت یا حاکمیت اعمال میکنند، مسئولیت خواهند داشت اطمینان حاصل کنند که این وظیفه با کارآیی و اثربخشی به انجام میرسد.
روابط میان حکومت کنندگان و حکومت شوندگان و میان مدیران و کارکنان موضوعی سیاسی است. سیاست خود موضوع قدرت است؛ چه کسی برچه کسی کنترل دارد. انسانها، بعنوان حیوانات سیاسی باید در فعالیت سیاسی شرکت کنند. حتی اگر این فعالیت مستلزم دست برداشتن ازعلائق سیاسی باشد. چون چنین عدم تعلقی بر رفاه صاحبان منافع سیستم اجتماعی تأثیر دارد، به اِشکال میتوان آنرا فعالیتی غیرسیاسی، یا فراتر یا آنسوی سیاست تلقی کرد. برای مثال خودداری از رأی دادن در یک دموکراسی، خود یک ابزار سیاسی پر قدرت است. با وجود این، دراینجا مقصود من واداری به چنین رفتار و یا حتی درگیری مستقیم سیاسی نیست؛ بلکه منظور فلسفه سیاسی مؤسسات و سازمانها، بویژه شرکتهاست. ارتباط میان فلسفه سیاسی و سیاست، درست مثل ارتباط طرح داستان یک درام و دیالوگ آنست. این دو جزء ازهم جدایند، لیکن ارتباط متقابل شدیدی دارند.
موضعی که یک دولت یا مدیریت درارتباط با قدرت اتخاذ میکند، که احتمالا” برعکس موضعی است که اعلام میکند، را میتوان درراستای دومقیاس مربوط به هـدفها (Ends) و وسیله ها (Means)مشخص کرد. یکی ازآنها دراین باره است که چه کسی هـدفهای یک سیستم اجتماعی- فرهنگی را انتخاب میکند، و دیگری مربوط به اینستکه چه کسی وسایل مورد استفادۀ آن را انتخاب میکند. در اینجا منظور از وسیله ها راههای رسیدن به هدفهاست که شامل استراتژی ها و تاکتیک ها میباشد.
