همنشین بهار :
خانم‌ها و آقایان محترم؛ دوستان دانشور و فرهنگ ورز سلام بر شما. این مطلب به دیدار «کانون نویسندگان» – نهاد روشنفکری مستقل ایران – با آیت‌الله خمینی (۲۹ بهمن ۱۳۵۷) اشاره دارد. بیش از چهل سال از آن واقعه می‌گذرد و هنوز بسیاری از ما عقلانیت روزگار خودمان را به آن زمان صادر کرده، بی توجه به «روح زمانه» Zeitgeist رفتار گذشتگان را به تیغِ عقلانیت معاصر گردن می‌زنیم.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پیشینه کانون و کمی بیش از آن
حُول و حُوش انقلاب، ایران پُر از شور و ولوله بود و خیلی‌ها دست افشان و پایکوبان می‌خواندند و باور داشتند: هوا دلپذیر شد گل از خاک بردَمید.
دارم توصیف می‌کنم (Explanation) نه توجیه و داوری ( justification)
…
هوا دلپذیر شد گل از خاک بردَمید – پرستو به بازگشت زد نغمه ی امید.
به جوش آمدست خون درون رگ گیاه…
شاعران و نویسندگان نیز، خود را به حق در شمار کسانی می‌دیدند که با قلم تباهی دهر را، به چشم جهانیان پدیدار می‌کنند…
برای اینکه دریابیم کسانیکه به آن دیدار رفتند، چه حال و روز و چه آرزوهایی در آغار انقلاب داشتند، توجه شما را به پیشینه کانون، و کمی بیش از آن، جلب می‌کنم.
- پیش از شکل‌گیری کانون نویسندگان، ردپای نشست‌های ادبی در ایران را می‌توان در سده‌های یازدهم و دوازدهم هجری، در انجمن «میرسید علی مشتاق» و نمونه‌های مشابه آن، همچنین در تکاپوی شاعرانی چون شعله اصفهانی، آذربیگدلی، هاتف اصفهانی…و سرودن اشعاری نه به‌سبک هندی، بلکه به‌شیوۀ سعدی و حافظ پی‌گرفت.
