منیژه حبشی :

در این آشفته بازار غریبی که براه افتاده، سخن گفتن نوعی گم شدن صدا در هیاهوست. اما باز این چند خط را شاید بیشتر برای بیان درد خود مینویسم.

جای شرح آنچه در این ۸-۹ ماه اخیر بر مردم ایران و اپوزیسیون رژیم در خارج از ایران گذشته نیست. آنان که پیگیر وقایع سیاسی و اجتماعی هستند بخوبی این فضای ملتهب را می شناسند. مجموعه ای از امید و درد. تلاشی با معجونی از امید و ناامیدی.

من بهیچوجه سلطنت طلب نبوده و نیستم و هر پست مادام العمر را هم بی تردید بستر فساد و استبداد می دانم. هرگز هم تصور نمی کردم که روزی در صحنه خالیِ نیاز مبرم مردم به یک نماینده سیاسی، به این واقعیت تن بدهم که کسی از مبارزان پیشین را بر روی صحنه نداریم که برای اکثریت مردم ایران شناخته شده باشد و نظر مثبت آنان را داشته باشد مگر آقای رضا پهلوی. همان کسی که خود من با نام مستعار «ایران پرورش» حدود ۲۰ سال پیش، برعلیه او در هنگامی که  به حمایت از خبرنگاران تحت فشار حکومت اعلامیه ای داد و از لزوم آزادی مردم ایران در بیان نظرشان دفاع کرد، مقاله نوشتم و او را به دلیل عمل اشرف پهلوی درقبال دشمنی اش با کریمپور شیرازی آنچنان دو آتشه محکوم کردم که گویی خود او مرتکب جنایتی شده بود!! عنوان مقاله این بود: «آقای پهلوی از کدام ایران و ایرانی سخن می گوید»

گنه کرد در بلخ آهنگری      به شوشتر زدند گردن مسگری!

اما در گذشت زمان ودیدن مواضع بسیاری از مدعیان اپوزیسیون، که بدون انتقاد از عملکردهای اشتباه گذشته خود، همچنان مدعی علمداری حرکتهای مردم ایرانند، عملکرد رضا پهلوی را هرچند ناکافی و همراه با انعطاف های گاه نادرست و گاه ساده انگارانه در قبال بسیاری از افراد سوء استفاده چی می بینم، باز بسیار مثبت تر از سایر مدعیان است.

هیاهو بسیار است. عده ای می گویند که این مرد در ۱۷-۱۸ سالگی قسم پادشاهی خورده پس می خواهد شاه شود. حالا هرچقدر هم در ۴۴ سال بعد از آن میگوید و می نویسد که خود جمهوریخواه است، برای مدعیان قابل پذیرش نیست! لابد باید حتما نزد آنان قسم بخورد که نمیخواهد شاه شود!

برخی دیگر مانند گُمان جوانی من، او را مسئول کرده و ناکرده پدر و پدر بزرگش می دانند! حال آن که یکی از مهمترین پیشرفت های بشری در زمینه حقوق بشر، مسئولیت فردی افراد نسبت به عملکرد های خود است. درغیر اینصورت چنانکه در رژیم جنایتکار حاکم می بینیم به سنت قبیله ای، یکی را که می گیرند و به هزار دروغی که براو بسته اند، حتی اعدامش میکنند، بازهم پدر یا مادر یا خواهر و برادر او را زندانی می کنند یا از کار بیکار و درواقع تمام خانواده او را هم از هستی ساقط می کنند.

دست رضا پهلوی به خون آغشته نشده است. حسابرسی عملکرد پدرانش را از او خواستن، زیاده خواهی و انتقام گیری است.

حال انکه بسیاری از دشمنان یا ظاهرا منتقدین او، پرونده شان به خون آلوده است.

مجاهدین که در راسشان رهبر مادام العمری نشسته که نزدیک به نیم قرن از جایش تکان نخورده و جنایات و شکنجه ها و زندان کردن های او حتی قبل از بقدرت رسیدن، گواه ماهیت پلید و جنایتکار فرقه ایست که حتی به هواداران و عاشقان خود چنین می کند، تکلیف دشمنانش را درصورت بقدرت رسیدن میتوان تصور کرد!

با ملی مذهبی ها و برخی اصلاح طلبان شسته و رفته هم که بدتر از من به آخر خط زندگیشان رسیده اند کاری ندارم. چون آنها را درمیان جمعیت جوان ایران دارای پایگاه واقعی نمی بینم.

اما حسرت خودم را نمیتوانم پنهان کنم که چرا چپ ایران تا بدین حد از شرایط مردم در داخل ایران و نظرات نسل جوان و فعال سیاسی امروز ایران دور است؟

 با عده ای که چپ بودن را به مثابه سردوشی های نظامیان دانسته و با بیش از ۴۰ سال زندگی در تبعید یا مهاجرت هنوز خود را چریک می خوانند هم سخنی نیست. بویژه که خود آنها هم اکثرا تصفیه حساب های خونین در پرونده خود دارند. اما بیقین چپ های واقع بین و شریف داریم. پس آنها کجایند؟ چرا به خود نمی آیند.

درد این سوال را امروز با شنیدن گفتگوی آقای سعید افشار با آقای عالی پیام ملقب به هالو عمیق تر حس میکنم. این گفتگو سرسوزنی از نظر من با گفتگوی نیوشا صارمی دراینترنشنال با هالو تفاوتی نداشت. کار خبرنگاری نبود بلکه دادن بلندگو به او و تایید وی در جهت تکرار اتهاماتی بود که به رضا پهلوی می زند که چرا جلوی آن چند لات و لمپن مدعی هواداریش را نمی گیرد! گویی او دارای سازمان و تشکیلاتی است که بتواند هر موجود لمپنی را که بنام هواداری از او کثافتکاری می کند توبیخ و تنبیه کند! اعلام برائت چندین باره او از آنان هم قبول نیست و از نظر مخالفین، او هربار باید نسبت به مورد موضعگیری کند!!!

دراین باره به برخی از دوستان که چنین نظری میدادند، نوشتم و در اینجا ناچار تکرارش می کنم:

«ببینید صادقانه از شما دوستان می پرسم که جدا از محکومیت جامع فحاشی ها و حمله های به مخالفین و… که رضا پهلوی چندین بار کرده، اگر هربار که لمپنی یک کثافتکاری تازه ای میکند، مانند همین کاری که آن مردک لجن با هالو کرد، او به صحنه می آمد و می گفت این کار ها محکوم است ، کار به مسخره بازی نمی کشید؟

در همین واشنگتن هرهفته در تظاهرات، هواداران رضا پهلوی هم هستند ولی هیچ برخورد زشتی برعلیه سایرین از آنها دیده نمی شود. اما من اگر جای رژیم بودم و رضا پهلوی برای هر کثافتکاریِ یکی از فالانژها وارد صحنه شده و عذرخواهی میکرد، کلی از مزدورهای صادراتی را برای هر یک از تظاهرات به صحنه فرستاده و از تجمع های ضد رژیم، یک سیرک کمدی و مسخره می ساختم.

ضمن این که من در این ماجرا قضاوت یکجانبه را درست نمی بینم. همان اندازه که کار آن فالانژها نسبت به هالو زشت بود، عکس العمل های هالو هم بروشنی گواه تعمد او در ایجاد این صحنه های سخیف بود. تحریک کردن آنهایی که او از قبل برخورد آنها را در برابر خود می دانست کار بسیار غیرمسئولانه ای بود. همچنین او بعد از اولین حرکت زننده آن لمپن، به پلیس که در کنارش بود مراجعه نکرد و فقط شروع به شمردن دفعات این عمل زشت کرد!! چون از این جدال برای اثبات سخنانش بر ضد رضا پهلوی استقبال می کرد و اصلا بدین منظور آنجا ماند. در قضاوت بنظر من باید مورد را از تمام جوانب دید و بعد حکم کرد.»

حال به همین آقای عالی پیام که من شخصا از سوابقش هم اطلاعی نداشتم (و وقتی فریاد سپاهی برو گمشو را شنیدم ، با خود گفتم که یعنی چه؟ سپاهی؟ هالو؟ البته بعد از سوابقش مطلع شدم)، ازرادیو همبستگیِ چپ تا اینترنشنال که معرف حضور همه است بلندگو می دهند تا نه تنها برعلیه رضاپهلوی هرچه دل تنگش می خواهد بگوید و خبرنگار هم هیچ چالشی برایش ایجاد نکند، بلکه برعلیه کسانی که سالها در تبعید و دربدری درحد توان با رژیم مبارزه کرده اند، کُرکُری هم بخواند و ببالد که او تازه از ایران آمده است!

بقول آقای دوشوکی پس باید از خاوری و امثال او تجلیل هم بکنیم!

گفته های هالو بویژه اکنون که سوابقش بعد از کثافتکاری آن فالانژ بر من و بسیاری روشن شد، آنقدر برایم عجیب و آزاردهنده نیست که برخورد دوستان چپی که همچنان در افکار کهنه، خود را بسته اند و در باور به: «دشمنِ دشمنِ من دوست منست» بهرطریق پا می فشارند، آزاردهنده است.

خیر پیش

۲۹ ماه مه ۲۰۲۳ برابر با ۸ خرداد ۱۴۰۲