همنشین بهار :
غبارزدایی از آینه‌ها
دکتر شاپور بختیار؛ سه نامه برای آیت‌الله خمینی نوشته‌است. اولی به تاریخ هفتم شهریور ۱۳۵۶؛ که از طریق آقای بنی‌صدر به ایشان رسانده‌است. دومین نامه موقعی فرستاده می‌شود که سید جلال تهرانی از طرف شورای سلطنت به پاریس رفت و آنجا استعفا داد. نامه مزبور توسط مهندس مرزبان به احمد خمینی داده می‌شود و به دست آیت‌الله خمینی می‌رسد. سومین نامه در رادیو خوانده شده و اطلاعات و کیهان نیز انتشار داده‌اند. قبل از اشاره به متن نامه‌ها؛ می‌خواهم از دکتر شاپور بختیار، «بختیار»ی که بختیار نبود و در زمانه خودش مهجور و تنها ماند یاد کنم.
وقتی صحبت از وی به میان می‌آید خواه ناخواه به وقایع دوران انقلاب هم برخورد می‌کنیم و خاطرات زیادی زنده می‌شوند. برخی نخست وزیری ایشان را حاصل انقلاب و فرصتی تاریخی که ایران از دست داد ارزیابی می‌کنند. از بختیار با عنوان «کرنسکی» ایران هم یاد شده‌است.
(الکساندر فیودورویچ کرنسکی Александр Керенский سیاست‌مدار روسی پس از انقلاب فوریه ۱۹۱۷ در مقام نخست وزیری بود اما با انقلاب اکتبر به‌وسیلهٔ بلشویکها سرنگون گشت و به فرانسه تبعید شد).
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
به زمان باید زمان داد. زمان احکم الحاکمین است
دکتر شاپور بختیار مرا بیاد زندان دستگرد در اصفهان؛ و «سهراب هلاکوئی باغ بهادرانی»، افسر شجاعی که به نظرات وی متمایل بود و در اسیرکشی سال ۶۷ جانش را گرفتند می‌اندازد. همچنین بیاد شُکری(شکرالله پاکنژاد) می‌افتم که سال ۱۳۵۷ در زندان وکیل‌آباد مشهد با ستودن زیرکی بختیار؛ از وی با عنوان «مُحلّل رژیم شاه» نام می‌برد. شکری البته جانب وی را نمی‌گرفت.
