یادداشتی از انجمن ورزشکاران آزادیخواه ایران
اگر نگوییم همه، اما جمعیت قابل ملاحظه ایی از ورزشکاران ایرانی دل در گروی ایران و یگانگی ملت ایران دارند. نمیشود در میادین بین المللی ورزش حاضر شد اما عشق به میهن نداشت. از اینرو افتخاراتی را که ورزشکاران رقم می‌زنند در قالب ایراندوستی نمود پیدا می‌کند و جاودانه می ماند. گواه این ادعا به دفعات در اعتراضات مردمی مشاهده شده است. از روبان های سبز و سیاهی که ورزشکاران در میادین ورزشی در حمایت از هموطنان خود به مچ بسته بودند تا امتناع از خواندن سرود جمهوری اسلامی که در همین یکی دو سال گذشته به کارزار بدل شده است.
صرف نظر از معدود ورزشکاران حکومتی که در خدمت سیاست های رژیم جمهوری اسلامی هستند، سایر ورزشکاران اگر با خواسته های اعتراضی مردم همراه نشده اند در تقابل با آن نیز قرار نگرفته اند. از این حیث میشود به این مهم اذعان داشت که بلوف تحریم فوتبال ایران درست هنگامیکه که خیزش مهسا آغوشش را به سوی همه آحاد ملت باز کرده بود چه دیوار بلندی ساخت تا بسیاری در پیوستن به این انقلاب تردید کنند . با این حال هرچه برنامه تلویزیونی چندچند ساعت های رپرتاژ آگهی این کمپین تحریم فوتبال را افزایش میداد به همان میزان اهالی ورزش ایران خصوصا فوتبالیست ها از آن فاصله می‌گرفتند. کار به جایی رسید که هیچ فوتبالیستی به این کمپین نپیوست، خصوصا وقتی که تلاش‌های سازنده شاهزاده رضا پهلوی و تعدادی از نخبگان سیاسی در جهت هموار ساختن بستر یک آشتی ملی برای آنانی که دست در کشتار و جنایت ندارند قوت گرفت سبب شد که ورزشکاران نیز از پیوستن به اینگونه کمپین ها اجتناب بورزند.
در بیست و هشتم مهر ۱۴۰۱، خبری در وبسایت تلویزیون ایران اینترنشنال منتشر شد که مسیح علینژاد با همکاری یک شرکت حقوقی اسپانیایی، برای تعلیق فوری فدراسیون فوتبال ایران و محروم کردن تیم ایران از جام جهانی ۲۰۲۲ به فیفا تقاضای رسمی ارائه داده است. دو روز بعد در سی مهر ۱۴۰۱، فرداد فرحزاد مجری همین تلویزیون با بازخوانی توئیت علینژاد اذعان کرد که بسیاری از ورزشکاران از این درخواست حمایت میکنند و هزینه مالی این درخواست حقوقی بوسیله تعدادی از وکلای خیرخواه پرداخت شده است. گرچه هیچگاه مشخص نشد که هزینه این کمپین از کجا تامین میشود یا این وکلای خیرخواه چه کسانی هستند که حاضر شده اند هزینه نجومی تحریم فوتبال ایران را متقبل شوند و البته مجریان تلویزیون نیز اصراری بر طرح اینگونه از پرسشها نداشتند اما همزمان علی دایی یکی از ستاره های تاریخ فوتبال ایران در گفتگو با یورو نیوز تاکید کرد که هرکس نام او را بین امضاهای این درخواست آورده، «بی‌خود» کرده است.
باوجود اینکه خوان دی دیوس وکیل این پرونده در تلویزیون حاضر شد و وعده داد که در صورت عدم رسیدگی فیفا به این درخواست، آنها در دادگاه عالی ورزش (کس) طرح دعوی خواهند کرد و امید داد که شانس موفقیت این درخواست بسیار بالاست اما پس از اینکه در دستور کار فیفا قرار نگرفت و حضور فوتبالیست های ایرانی در قطر قطعی بنظر رسید، بازتاب این کمپین نیز از دستور کار رسانه های حامی تحریم خارج شد. کما اینکه پرسش اصلی همچنان به قوت خود باقی مانده است، اگر تحریم فوتبال ایران بلوف نبود پس چه بود؟
