سیامک بهاری :
جهان متمدن با بهت و حیرت به پروژه مخرب و مهیبی که با صرف هزینه بیش از دو تریلیون دلار، برای دست‌به‌دست شدن قدرت، برای خلق دوباره یک هیولای تروریستی در قامت امارت اسلامی طالبان به قیمت نابودی هرآنچه ارزش‌ها و ملاک‌های انسانی در یک جامعه است می‌نگرد. در سه‌سالگی خلق دوباره این هیولا، هر آنچه را که می‌شود سقوط، فاجعه، مصیبت، بدبختی و حرمان بی‌پایان خواند، یک جا در افغانستان دوچندان شد!
راهبرد این مهندسی نفرت‌آور توسط آمریکا، متحدانش و دولت‌های مرتجع منطقه با قربانی‌کردن زندگی میلیون‌ها زن و کودک و همه مردمی که بازیچه آن بودند اجرایی شد و نکبت امارت اسلامی بر سر مردم بی‌پناه افغانستان آوار شد.
در اولین روز بازگشت طالبان، زنانی شجاع و جسور بی‌محابا به خیابان‌های کابل و هرات و مزارشریف آمدند و فریاد آزادی سر دادند. جرقه‌ای که خرمن خشم جامعه و میلیون‌ها زن را شعله‌ور کرد.
“زنان حذف‌شدنی نیستند! ما به عقب برنمی‌گردیم! مرگ بر این جهالت! ” صدای در گلو خفه شده جامعه شد و خیابان‌ها را فتح کرد و نوید مقاومت داد! از اینجا به بعد، جبهه مقاومتی شورانگیز حدفاصل گذشته و آینده شد. جهان متمدن چهره دیگری از ایستادگی و حق‌خواهی بی‌سابقه زنان را دید که سد راه همه آن شناعتی گشته که می‌خواهد این هیولای تروریستی به رسمیت شناخته شود.
۷۰ فرمان از ۱۰۰ فرمان صادر شده توسط رهبر طالبان، مستقیماً آزادی، حقوق و زندگی روزمرهٔ زنان و دختران افغانستان را هدف گرفته است و از همه شئونات زندگی، از کار، اشتغال، تحصیل تا ازدواج و هر نقش و حضور اجتماعی محروم کرده است. یک آپارتاید جنسیتی نظام‌مند علیه زنان بر جامعه تحمیل شده است. هر نوع آزادی سیاسی و اجتماعی در امارت اسلامی طالبان ممنوع است و کل جامعه به گروگان گرفته شده است.
نهادهای بین‌المللی از وخیم‌تر شدن اضطراری، اوضاع سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در افغانستان می‌گویند. رسماً اعلام شده است نیمی از مردم افغانستان گرسنه‌اند!
تطهیر و تعامل با طالبان، عملاً اقدامی جنایی علیه مبارزات مردم و به‌ویژه زنان افغانستان است. مردم مبارز افغانستان و ایران که علیه حاکمیت‌های اسلامی مبارزه می‌کنند، باید بیشتر از هروقت دیگر برای اتحاد و همبستگی خود علیه دشمن مشترک تلاش کنند!
