همنشین بهار :
خانم‌ها و آقایان محترم، دوستان خردمند و دردمند، در زمانه‌ای که عقل به تبعید رفته و ابتذال به میدان آمده‌است، در این شبِ سردِ مه‌آلود که به‌قول تَنسَر Tansar – در نامه به گُشْنَسپْ (شاه طبرستان) ـ تمیز حقیقت از میان برخاسته و سیرت انسانی رها گشته‌است، به شما سلام می‌کنم. سلامی پُر از گرما و شادی و امید.
این بحث به بیانیه ۵۸ نفر از فرهنگ‌ورزان ایران می‌پردازد که ۱۱ آبان ۱۳۵۶ – یک سال و اندی پیش از انقلاب بزرگ ضدسلطنتی – که عاقبت ملاخور شد، انتشار یافت و متأسفانه ازمابهتران به آن دهن‌کجی کردند و شد، آنچه شد.
پیش از قرائت آن بیانیه بسیار مهم اشاره کوتاهی به وقایع اتفاقیه آن ایام ضروری است.
دوستان دانشور و فرهنگ‌ورز، توجه و تأمل در بیانیه مزبور نشان می‌دهد آنچه سال ۵۷ در میهن ما گذشت، قبل از آنکه به کمسیون سه‌جانبه و کنفرانس گوادلوپ و بازی‌های کارتر مربوط باشد، ریشه در نابسامانی‌های درون کشور، و شیوه حکمرانی داشت. شرط خارجی به اعتبار مبناست که وارد عمل می‌شود.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دی ماه سال ۱۳۵۵ «جیمی کارتر» با شعار «حقوق بشر» در آمریکا به ریاست جمهوری رسید.
این سیاست (Human Rights Policy)، از مهم‌ترین رهنمودهای «ته‌رای‌لا‌ته‌رال‌کومی‌شن» Trilateral Commission کمسیون سه‌جانبه بود. کمسیونِ نخبگانِ آمریکا، اروپا و ژاپن که از ۱۹۷۳ میلادی (۱۳۵۲ خورشیدی) با تلاش امثال برژینسکی و راکفلر تشکیل شد و در زمینه تأثیرگذاری در هیئت‌های حاکمه جهان فعالیت می‌کرد.
بر اساس جمعبندی کمسیون سه جانبه، زبیگنیف برژینسکی، نظریه‌پرداز آن می‌گفت اعتراض مردم تحت ستم در جوامعی مثل ایران اوضاع انفجاری پدید آورده و تنها راه کنترل اوضاع، کوشش برای انداختن تحول از مسیر آشوب و هرج و مرج به مسیر انتقال منظم است
