بهرام رحمانی :
مردم ایران در این روزهای سخت و دردناک و هولناک، عملا بار دیگر با چشم‌های حیرت‌زده خود دیدند که حکومت اسلامی در چنین شرایط مصیبت‌باری نیز به وظایف خود به‌عنوان حکومت عمل نمی‌کند. اساسا عملکردها و سیاست‌های این حکومت، عامل اصلی تخریب محیط زیست و ویران‌گری سیل است. سیل هولناک است و یک بلای طبیعی محسوب می‌شود اما در ایران، ویران‌گری وسیع سیل، صرفا یک بلای طبیعی نیست و نتیجه چهل سال سیاست‌های ویران‌گرایانه حکومت اسلامی است که بی‌رحمانه و ظالمانه با هدف غارتگری و ثروت‌اندوزی، تمام زیرساخت‌های طبیعی جامعه از کوه‌ها و دشت‌ها و جنگل‌ها گرفته تا تالاب‌ها و دریاچه‌ها و روستاها و شهرهای ایران را در معرض انواع و اقسام خطرات عدیده‌ای قرار داده و آگاهانه و عامدانه چشم و گوش خود را نه تنها بر هشدارهای مداوم کارشاسان بسته، بلکه فعالان محیط زیست را تهدید و زندانی کرده و حتی یک کارشناس محیط زیست را در زندان در زیر شکنجه کشته است. حکومت اسلامی و کلیه نهادها و سران و مقامات آن، هم قاتل انسان و هم طبیعت هستند. بنابراین، بی‌خود نیست که سران و مقامات حکومت اسلامی، ویران‌گری سیل و بی‌عملی خود را ریاکانه «امتحان الهی» می‌نامند. کدام الهی! کدام امتحان!
حقیقتا حرکت‌ها و اقدامات نمایش‌گونه و ریاکارانه سران و مقامات حکومت اسلامی و هم‌چنین مانور فرماندهان سپاه در مناطق سیل‌زده و در برابر مردم خشمگین که همه چیز خود را از دست داده‌اند بسیار چندش‌آور و جانیانه است. به عبارت دیگر، آن‌ها با این حرکت‌های خود، بر زخم مردم آسیب‌دیده نمک می‌پاشند.
فیلمی در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده که نشان‌گر اعتراض و شعارهای تند مردم به هنگام دیدار محسن رضایی، دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام، از شهرستان پلدختر است.
محسن رضایی که برای گرفتن سلفی به شهر سیل‌زده پلدختر رفته بود با خشم و نفرت سیل زدگان مواجه شد. یکی از شهروندان سیل‌زده با زبان لُری به او می‌گوید: …دنبال چه می‌‌گردید اینجا؟ بروید بی‌شرف‌ها … بروید حیوان… سلفی بگیر بگذار سر قبر مادرت بی‌شرف و …
بر اساس ویدئویی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده یک شهروند سیل‌زده خوزستانی به استاندار خوزستان از مشکلات خود می‌گوید و اعتراض می‌کند که «چرا به سوریه می‌رسید به ما کمک نمی‌کنید.»
غلامرضا شریعتی، استاندار خوزستان، بی‌شرمانه و وقیحانه در جواب به او می‌گوید: «حرف بی‌ربط نزن! آدم مخالف نظام، بی‌تربیت برو گم شو، تا ندادم و…»
