پ. مهرکوهی :
کشتاری که “استفن پدوک”، یک مرد آمریکایی ی 65 ساله، دیشب در لاس و گاس به راه انداخت تا اینجا جان پنجاه تن را گرفته و دویست زخمی به جا گذاشته است. کسی چه می داند شاید او هم در ذهن آشفته و پریشان خویش در پی ی بازگرداندن شکوه آمریکایی به آمریکا بود. زنگوله ی شکوه آمریکایی همیشه، همه جا و در سراسر تاریخ این کشور به قیمت جان آدم ها به سدا در آمده است.
خون خوارها می آیند و می روند. اندکی شماری از ایشان زود مُهر ننگ را بر پیشانی ی خود می کوبند و بسیاری از آنان با گذشت زمان رسوا می شوند. رژیم ها می آیند و می روند، با همه ی رنج ها و زیانهایی که به جا می گذارند. ولی این مردمند که می مانند و هیچ کشتاری نمی تواند مردمی را به خاک کشد و هیچ تلاشی در راه زدودن یاد شوم یک کشتار از یادِ همگان و از یاد شکست خورده گان کامیاب نمی شود، مگر آن مردم خود به زانو درآمده باشند و از ایستادن سر باز زنند.
تاریخ سر زمین ما، جمهوری ی اسلامی ایران را با بیدادهایش، با کشتارهای سال های 60 به یاد خواهد آورد، با اعدام های بهترین فرزندان ایران زمین در تابستان 67 و نه با موشک هایش. اینک آزاده گان ایرانی، فرزندان راستین تاریخ، فرهنگ کهن و هنر ایران، برزاده گان کوروش هنامنشی می توانند پیوند کشتارهای سال 60 را با کشتار ایرانیان به هنگام چیره گی تازیان بر سر زمین دریابند تا روزی این مردم به خونخواهی برخیزند و خوان مفتخوری ی دینفروشان را برچینند. هیچ کشتاری به فراموشی سپرده نمی شود مگر آنگاه که قربانیان سر در زیر برف کنند. ولی اینک در میان ایرانیان گروهی، اگر چه شاید اندک، اراده به جاویدان ساختن یاد آنچه در هزار و چهار سد گذشته بر ما رفته است کرده اند. باش تا روزی که این گروه اندک بشود رودی و سپس دریایی.
تاریخ مسخره گان نشسته بر تخت قدرت را با مسخره گی هاشان به یاد خواهد آورد، نه با هارت و پورت هایی که چند روزی به راه انداختند.
و ترامپ که هفتاد سالی سن دارد، و هفتاد سالی این کره ی خاک را با نام و هستی اَش به آلوده گی کشانیده، هرگز این فرصت را به خود نداده تا روح این سخن ایران زمین را که از گفتار سعدی چکیده است دریابد.
تو خود را گمان بُرده‌ای پر خِرد
گُنجا* که پر شد دگر چون برد؟
ز دعوی پُری زان تهی می‌روی
تهی آی تا پر معنای شوی
اینک این بر وجدان های بیدار است که ترامپ بپرسند آیا این کشتار دیشب را هم به ایرانیان خواهد بست؟
دو، سه روزی پس از کشتاری که نیروهای داعش در تهران به راه انداختند، ترامپ پیامی فرستاد پر از کینه و نشانگر بی خردی ی او. کینه ی ترامپ نه به رژیم جمهوری ی اسلامی، که به مردم ایران، نام ایران و تاریخ ایران است در سراسر آن پیام هویدا بود.
پیامبر نیستم، با جهان غیب هم، همساز و هم نشین نیستم و از آن بی خبرم. ولی با شناختی که از جامعه آمریکا دارم، ایمان داشتم دیر یا زود یک شش لول بند آمریکایی سر لوله راباز هم به سوی یک گروه از هم میهنان خود خواهد گرفت و فاجعه ای به بار خواهد آورد. آیا تحریم هایی که ترامپ و همه ی همپالاکی هایش بر مردم ایران بسته اند، از بار ِ آدمکشی ی آمریکایی کاسته است و می کاهد؟
