مردم را در منگنه گذاشته‌اند: حکومت، تهدیدهای جنگی خارجی، و در همسویی عملی با آنها، کسانی که تحریم و جنگ را به سود مردم می‌دانند و وعده می‌دهند  کار رژیم تمام است ، با تحمل کمی فشار و احیاناً یک عمل جراحی زیبایی به صورت یک درگیری نظامی که می‌گویند به مردم آسیبی نخواهد رساند.

خمینی می‌گفت: جنگ نعمت الاهی است. “حزب نفرت” به موضع خمینی رسیده است.

بعید نیست جنگ درگیرد و فردا دستگاه تبلیغاتی رژیم بر در و دیوار قول خمینی را بنویسد. هشت سال گرفتار آن “نعمت الاهی” بوده‌ایم و می‌دانیم جنگ یعنی چه. اما آیا می‌دانیم؟

صدام حسین اصطلاح “ام المعارک” به معنای “مادر جنگ‌ها” را وارد قاموس وحشت در منطقه کرد. اگر میان ایران و آمریکا جنگ درگیرد، بعید نیست که تازه دریابیم “ام المعارک” یعنی چه؛ جنگ محتمل آینده مادر جنگ‌های بی‌پایان خواهد شد.

می‌گویید، محتمل نیست، جدی نگیریم. اما مگر خودمان را سرزنش نمی‌کنیم که حافظه تاریخی نداریم؟ آیا شرط عقل این نیست که جدی نگرفتن‌ِمان را جدی بگیریم؟ آیا علایم شیوه سلطه‌گری ملایان را در پیش از انقلاب جدی گرفتیم؟ آیا عزمشان برای سرکوب زنان و دگراندیشان و از میان بردن عرصه‌های مقاومت را جدی گرفتیم؟ در مورد علایم جنگ با عراق چه می‌گوییم؟ جنگ که درگرفت، آیا آن را آنقدر جدی گرفتیم که دریابیم از جنگ‌های جهانی هم طولانی‌تر خواهد شد؟ آیا روآوری به اتم را جدی گرفتیم؟ و نیز حضور در سوریه را؟

به این دو مورد اخیر اشاره کنم: کسانی از این به اصطلاح “اپوزیسیون” را می‌شناسم که ده سال پیش وقتی به آنان گفته می‌شد بیایید در مقابل کیش اتم بایستید، روآوری رژیم به تکنولوژی هسته‌ای کشور را بیچاره خواهد کرد، پاسخ‌شان در بهترین حالت بی‌اعتنایی بود. اما چه بسا می‌گفتند بومی‌سازی تکنولوژی هسته‌ای کار خوبی است و این موضوع ملی را نباید با مخالفت با رژیم درآمیخت. و همچنین در مورد سوریه. در همین رسانه “زمانه”، ما هر بار خواستیم پرونده‌ای در مورد سوریه بگشاییم، به ندرت نویسنده‌ای پیدا می‌کردیم که ضد جنگ بنویسد. تحلیل‌گر سیاسی فراوان داریم، اما قلم ضد جنگ بسیار بسیار کم. از همه مدعیان امروزی مخالفت با رژیم بپرسید که نشان دهند چه چیزی علیه کیش اتم و دخالت در سوریه نوشته‌اند؟ − مطالب دوره اخیر و به ویژه پس از خروج آمریکا از برجام، طبعاً جای افتخار ندارد.