بهزاد مالکی :
جنبش دانشجوئی، از کل جامعه، از طبقات اجتماعی و مبارزات آنها با يکديگر، از مسائل مهمی که جامعه با آن در هر مقطع تاريخی درگير است و از خواست های طبقات مختلف جامعه، به ويژه خواست های طبقات و لايه های بالندۀ اجتماعی، جدا نيست.
امسال هم چون سال های پیش ١٣ تا ١٦ آذر، دانشگاه های ایران صحنۀ تظاهرات و اعتراضات زیادی به مناسبت گرامیداشت روز دانشجو بود. حتی دامنۀ این نارضایتی ها و اعتراضات به گردهم آئی های رسمی هم رسید، جائی که دانشجویان اصلاح طلب در مقابل مقامات دولتی و روحانیان رژیم، زبان به افشاگری و اعتراض به فساد و دزدی و تبعیض نه تنها در سطح دانشگاه ها بلکه در تمامی کشور گشودند.
شفافیت و صراحت شعارهای دانشجویان در تجمع های “غیرقانونی” است که تبعیض طبقاتی و جنسیتی را درهمه جا محکوم کرده و دانشجویان را علیه پادگانی و امنیتی کردن دانشگاه ها و پولی کردن آموزش عالی و کالائی کردن آموزش و به طور کلی از طریق افزایش چشمگیر مدارس به اصطلاح غیر انتفاعی به مبارزه فراخواندند. شروع گردهمائی ها در ١٣ آذر، یادآور روزی است که در ده سال پیش در١٣٨٦- پس از سالها سکوت، صدها دانشجوی چپ و سوسیالیست تحت عنوان «دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب» با پرچم ها و شعارهای آزادی و برابری و سوسیالیسم دست به تظاهراتی علنی در صحن دانشگاه ها به ویژه دانشگاه تهران زدند که در نوع خود بدعتی در تاریخ جنبش دانشجوئی در دوران پس از سرکوب و قلع و قمع گروه ها و سازمان های چپ در دهۀ ٦٠ به حساب می آمد. شعارهای امسال خود گویای سمت گیری های دموکراتیک و اجتماعی دانشجویان است: «با تهديد با احضار، تسليم نمی‌شويم این بار!»، «دانشگاه پول‌گردان، تضعيف زحمتكشان!»، «دانشجو آگاه است با كارگر همراه است!»، «كارگر، معلم، دانشجو، اتحاد! اتحاد!»- در شرایط سیاسی داخلی و خارجی امروز ایران، باید اهمیت ویژۀ اعتراضات گستردۀ دانشجوئی را درک کرد.
