گفت و گو با مهدی اصلانی :
تظاهرات و درگیری‌های ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ یکی از نقاط عطف روند سیاست و قدرت پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ معرفی می‌شود؛ و البته یکی از روزهای خونین تهران پس از انقلاب. به گفته مقام‌های قضائی وقت، حدود ۴۵۰ تن دستگیر، و در همان چند روز اول شماری از آنها و برخی دیگر از بازداشت‌شدگان قبلی (از جمله سعید سلطان‌پور، شاعر و نمایشنامه نویس و چریک فدائی خلق) اعدام شدند. اسدالله لاجوردی، دادستان وقت دادگاه‌های انقلاب نقش اصلی را در این اعدام‌ها و توجیه آنها ایفا کرد. بازماندگان خشونت‌های دهه ۶۰ و فعالان حقوق بشر او را یکی از مجریان نقض گسترده و هولناک حقوق بشر معرفی می‌کنند.
سعید سلطان‌پور ۲۷ فروردین ۱۳۶۰ در شب عروسی‌اش دستگیر شد اما در میان اعدام‌شدگان ۳۱ خرداد بود
با وجود این، صداوسیمای جمهوری اسلامی در سالگرد ۳۰ خرداد هفته گذشته مستند «آقای دادستان» را پخش کرد که به کارنامه او در همین دهه می‌پردازد. پس از آن وب‌سایت‌های حکومتی در ایران مطالب دیگری از او منتشر کردند و به «تجلیل» از نقش او پرداختند.
«زمانه» با توجه به این بازتاب رسانه‌ای حکومتی، از مهدی اصلانی، نویسنده و زندانی سیاسی دهه ۱۳۶۰ پرسید که چرا چهره کسی همچون لاجوردی بار دیگر برجسته می‌شود، چرا سکوت چند دهه‌ای حکومت درباره خشونت‌ها به تلاش روزافزون برای ارائه روایت دیگری بدل شده است و این روایت‌ها تا چه حد به حقیقت نزدیک‌اند؟
