دکتر سیروس محسن وند
يك حزب مدرن، خود را يك حزب ايدئولوژيك نميداند بلكه خود را يك حزب روش مدار ميداند. به اين معنى كه بجاى تمركز بر يك ايدئولوژى، تلاش ميكند بر روى روشهاى درست و حتى الاِمكان، علمى، تمركز كند.
اكر از اين ديدگاه به جمهورى اسلامى بنگريم، متوجه ميشويم كه آنچه جمهورى اسلامى را منفور ميكند، روشهاى آن است و نه اسم آن.
براى هر حكومتى، حفظ نظام و منافعِ نظام از اوجب واجبات است. منافع مردم و نظام، در نقطه اى به تلاقى ميرسند. به اين معنى كه حكومت و مردم، هركدام، زندگى جداگانه خود را دارند ولى منافع آنها در نقطه اى، كمابيش، طلاقى ميكند.
براى مثال، يك قصاب، زندگى خود را دارد و مشتريانش نيز زندگى خود را دارند ولى در يك نقطه، منافع آنها تلاقى ميكند. قصاب ميخواهد گوشت بفروشد و مشترى ميخواهد گوشت بخرد.
پرسش اينجاست كه نظام از كدام روشها براى حفظ خود و منافعش استفاده ميكند.
اگر قصاب، گوشت آشغالى به مردم بدهد و مردم اعتراض كنند و قصاب با ساطور بزند توى سرشان، آنگاه ما با يك قصابِ بد سرو كار داريم.
جمهورى اسلامى هم همينجور است. منافع مردم ايران را به طرز خيلى بدى برآورده ميكند و وقتيكه مردم اعتراض ميكنند، با طناب خفه شان ميكند.
مشكل ما با جمهورى اسلامى اين نيست كه اسمش جمهورى اسلامى است بلكه اينستكه روشهاى بسيار بدى براى حكومت كردن برگزيده و جنايت و قتل و تجاوز، جزو معمول ترين روشهاى آن براى حكومت و حفظ نظام است.
آنچه كه جمهورى اسلامى براى ما به ارمغان آورده عبارت است از شهادت، قتل، اعدام، فقر، اعتياد و بدتر از همه، نابودى محيط زيست.
به همين دليل، من به حزبى ميپيوندم كه مدعى استكه تلاش ميكند بهترين روشها را براى حكومت و براى برآورده كردن منافع نظام بكار ببرد. به همين دليل نيز، در راه نابودى جمهورى اسلامى تلاش ميكنم.
