بهنام منصوری :
در این سلسله از مقالات، تلاش شده تا شکل گیری مثلث اپوزیسیون نوپای حسینی، فخرآور و زم بررسی شود. اپوزیسیونی که با رفتارهای غیرحرفه ای و رادیکال، موجب بدنامی و تضعیف کل اپوزیسیون شده اند. در سومین قسمت این سری از مقالات، سعی شده تا چگونگی رشد این طیف از اپوزیسیون به اختصار بررسی شود.
تا ده سال پیش، تنها راه تعامل گروه ها و جریانات اپوزیسیون خارج از کشور با مردم، صرفا از طریق تلویزیون های ماهواره ای میسر بود. اما این هزینه این ارتباط با داخل کم نبود، ماهیانه چندین هزار دلار توسط مدیران و حامیان مالی این رسانه ها خرج می شد تا تلویزیون بتواند به حیات خود ادامه دهد. همین موضوع عاملی بود تا این رسانه ها، برنامه های سیاسی، فرهنگی و سرگرمی خود را با محتوای درخوری برروی آنتن منتشر کنند تا بلکه از راه تبلیغات و کمک های مردمی بتوانند به مسیر خود ادامه دهند.
فاکتور هزینه های بالای یک تلویزیون، عاملی شد تا به جز برخی از گروه ها و جریانات اپوزیسیون شناخته شده، جریان جدید دیگری از اپوزیسیون نتواند به راحتی میان مردم، صاحب تریبون ماهواره ای شوند، و خود را به عنوان تنها آلترناتیو معرفی کند.
اما در سال های گذشته و با ظهور شبکه های اجتماعی، زمین بازی عوض شد. بستر رایگان این فضا و عدم نظارت و پاسخگویی نسبت به مخاطبان، تحلیلگران و کارشناسان، این فرصت را ایجاد کرد تا هر فردی بتواند برای خود تریبونی دست و پا کند.
حسینی، فخرآور و زم؛ شبکه های اجتماعی بستر رشد اپوزیسیون بی ریشه (قسمت سوم)
