بصیر نصیبی:
سالهاست که فستیوال های سینمایی گروه (آ) با چشم پوشی از جنایت های نظام مافیایی/داعشی جمهوری اسلامی به بقاء آن یاری می رسانند وسینمای آزاد تمام این سالها بدون هیچ تعللی نقش این فستیوال ها و ارتباط حسنه شان با عوامل،ج. الف و فیلمهای فستیوالی را شکافته و بدون هراس از واکنش ها و پرونده سازی ها واقعیت ها را با مردم در میان گذاشته است.
میدانیم که فستیوال های سینمایی اروپایی قادر نیستند با حفظ استقلال، کارشان را ادامه دهند، فروش گیشه هیچ فستیوالی تامین کننده مخارج سرسام آور و پر زرق و برق آن نیست، خوب دولت ها هم وقتی کمک مالی به جشنواره ها می رسانند توقع دارند جشنواره ها سیاست آنها را به پیش ببرند، برلیناله ازبدو تاسیسش که آلوده نبود، در گذشته ها ی دور تر شخصیت های برجسته ای در این جشنواره شرکت کرده اند و می دانیم هنوز زمانی از پایان جنگ جهانی دوم و شکست آلمان نگذشته بود که این جشنواره بنیان گذاشته شد (۱۹۵۱ ) به گمان من روشنفکران آلمانی که از سکوت و گاه همدلیشان با نازیسیم شرمنده بودند با توسل به این گونه حرکت های هنری/ فرهنگی در پی ترمیم آبروی ازدست رفته خود هم بودند .
دو فستیوال در اروپا «کن فرانسه » و«برلیناله آلمان» باج بسیاری به سینمای جمهوری اسلامی می دهند و خوش خدمتی هایشان عیان تر است.
در باره جشنواره ی کن ونقش برجسته اش دربه سایه کشاندن جنایت میکونوس با اهدائ مجسمه طلای کن به فیلم طعم گیلاس وکوشش دو دلال و کارچاق کن شناخته شده (چنگیز یا محمد حقیقت ایرانی و پیرسیان فرانسوی) هر وقت نیازش بوده صحبت کرده ایم، کنجکاوان را به آرشیو سینمای آزاد توجه میدهیم.
اما برلیناله، این جشنواره هم با ائتلاف بخشی ازسبزها و سوسیال دمکرات ها رابطه اش را با عوامل ج. الف گسترش داد در صورتی که در دوره هایی از برلیناله که موریتس هادلن مدیر بود بیادم نمی آید که فیلمی از صادرات فرهنگی جمهوری اسلامی در برلیناله نمایش داده شده باشد. اما بعد از این که کسلیک به این مقام رسید یک باره امداد غیبی به یاری مدیر جدید آمد وهر سال یک و یا چند فیلم درمسابقه و بخش های دیگر برلیناله از جمهوری اسلامی چپانده شد. در چند سال پیش برای مقابله با سیاست وقت دولت آلمان با ج. الف، کلوب فیلمسازان ایرانی واروپایی در برلین اکسیون هایی برگذار می کرد که در افزایش آگاهی و شناخت آلمانی ها هم موثر بود. یکی از اطلاعیه شان را این جا می آوریم:
