پس از پخش خبر بهجت اثر (شاه رفت) و رقص و پایکوبی و هلهله‌ی ما مخالفان، و آمدن دیو فرشته نما از قعر نادانی و جهل و انکار، همه همدیگر را عقب می زدند تا پیشتر و بیشتر جانشین «دیو چو بیرون رود فرشته درآید » را به بینند و بر جای پایش بوسه زنند و در انتظار روزهای خوب و رسیدن به آرزوهایشان، چشم به راه الطاف امام عالیقدر به خانه های شان برگردند. دیو دوم نه رفتنی بود نه چاره شدنی . اگر اولی تازه صدای انقلاب مردم را شنیده بود و می‌خواست اشتباهاتش را رفع و رجوع کند و شاید دریچه‌ی کوچکی بروی مردم بگشاید این یکی پایش را در یک نعلین کرده بود که همه‌ی ما را با خود به بهشت به برد و چنان کند که از زمین ویرانه به سازد تا در دنیای دیگر مردان را با حور و پری محشور کند. درآن گیردار من و چند جان برکف دیگر از خیابان پشت دانشگاه می گذشتیم که صدای چند مرد جوان را که درآن حوالی پرسه می زدند شنیدیم که این شعر را همراه آهنگی که تا آن زمان نشنیده بودم می خواندند: