شمسی عصار(دختر آیت‌الله محمد کاظم عصار) یکی از برجسته‌ترین زنان ایرانی نسل خود بود که تسلطش به سه زبان و فرهنگِ متفاوت – فارسی، فرانسه و انگلیسی – او را از چهره‌های سرشناس، در حلقه روشنفکران این سه حوزه (لوئی آراگون، ژان پل سارتر، سیمون دوبوار، و آلبرت کامو) کرد. او در زمینه تخیل، ادبیات و موسیقی که شیفته هر سه بود، حد و مرزی را نمی‌شناخت. موسیقی را وارد کلمات می‌کرد و کلمه را وارد موسیقی. شمسی عصار (شوشا گوپی) دی ماه ۱۳۱۴ در تهران به دنیا آمد و فروردین ۱۳۸۷ در لندن، با نگاه و مَنِشی که پر از زندگی بود به استقبال مرگ رفت. او نه تنها نویسنده، بلکه آهنگساز، ترانه‌سرا، خواننده و فیلمساز هم بود و به زبان‌های فرانسوی و انگلیسی و فارسی می‌خواند و می‌نوشت. سوشا به خواست پدرش در ۱۶ سالگی برای تحصیل راهی فرانسه شد و در دانشگاه سوربون، ادبیات فرانسه خواند. در کنار ادبیات شیفته موسیقی محلی ایران هم بود و از او ترانه‌های زیبای (گیلکی و لری و سایر گویش‌های ایرانی) بیادگار مانده‌است. ترانه‌های «دم گل»، «روز جمعه»، «عزیز بشین کنارم» و…

شوشا به مولوی هم علاقه داشت و اشعاری از مثنوی را خوانده‌است که در یوتیوب موجود است. «اسب چشم بسته» و «راز خنده» ازجمله آثار اوست. همچنین «دختری در پاریس» که به زبانهای گوناگون (و به فارسی هم) ترجمه شده‌است. کتاب مزبور