محمدرضا کسرایی :

             چندی پیش شعر زیبایی از  عبدالرضا مولوی  در یک کانال تلگرامی خواندم . شعر چنان

در من اثر کرد که نوشته ی بسیار کوتاهی در شرح آن نوشتم و هر دو را تقدیم شما می کنم ،

ابتدا خود شعر :

پدربزرگم ،

مردی آزادی خواه بود.

پیش از آن که تیربارانش کنند ،

تمام شعرهای اش را

پای درخت انار باغچه چال کرد.

من هیچ وقت شعرهایش را نخواندم اما،

از انار باغچه می شود فهمید

” آزادی “

باید سرخ و شیرین باشد.

                                                                                                                     عبدالرضا مولوی

آزادی برای من و ما ، رنگ نیست ، بو نیست ، طعم نیست ، آزادی برای ما ، همیشه طعم تلخِ

حسرتِ غروبی را دارد که پشیمانیم  چرا دم آخر ، سیر نگاهش نکردیم.

من و ما ، چراغ آزادی را فقط در اتاق بی روزن دل ، توی لابیرنتِ تو در توی ذهن ، روشن نگه

می داریم.

آری ،

آزادی سرخ است ؛ به رنگ خون عاشقانی که برایش جان دادند ،

آزادی سرخ است ؛ به رنگ همه ی آن عشق هایی که نیمه تمام ماندند ،

آزادی سرخ است ؛ به رنگ ردٌ شلاق های استبداد بر تن جان های شیفته ،

آزادی سرخ است ؛ به رنگ شرمی که جانیان و قاتلان احساس نمی کنند.

و آزادی شیرین است ؛

شیرین ، لحظه یی ست که ملتی حس می کند فرد یا جمعی ، دیگر برای همه ی زندگی شان

تصمیم نمی گیرند ،

آزادی شیرین است ؛ شیرین ، طعمی ست که مدت هاست از یاد همه ی ما رفته است ،

آزادی شیرین است ؛ و ” شیرین ”  ، دختری ست که سالهاست به  ” تلخی ” شوهر کرده است.

                                                                                                                     محمدرضا کسرایی

                                                                                                                 سوم اردی بهشت 1396