همنشین بهار :
این بحث در مورد طولانی‌ترین جنگ متعارف کلاسیک در قرن بیستم(جنگ ایران و عراق) است. جنگ هشت ساله که نزد اعراب با نام‌های «قادسیه صدام» و «جنگ اول خلیج»(حرب الخلیج الأولی) و در ایران با نام‌های «دفاع مقدس» و «جنگ تحمیلی»… شناخته می‌شود.
۳۱ شهریور ۱۳۵۹ ارتش عراق از هوا و زمین به طور گسترده به میهن ما حمله کرد و با ۱۲ لشگر وارد خاک ایران شد. این کار از نظر حقوق بین‌الملل تجاوزی آشکار بود. (بنا بر تعریف تجاوز در مجمع عمومی ملل متحد در سال ۱۹۷۵)
وقتی نیروهای عراقی از خاک ما عقب رانده شدند(از ۲۲ تیر ماه ۱۳۶۱ به بعد)، رژیم ایران نیز، همان کاری را کرد که عراق در آغاز جنگ مرتکب شد. ۵ سال و ۹ ماه در پی فتح بصره و سرنگونی حکومت عراق بود. اینهم نوعی تجاوز بود. بگذریم که مرتجعین با سیاست‌های نابخردانه خویش، زمینه عینی ورود متجاوزین را فراهم نمودند و در تنور جنگ هیزم ریختند و به آتش دامن زدند.
البته حساب مردم و جوانان فداکاری که با دست خالی به مقابله تانک‌های عراق رفتند و از میهن خویش دفاع نمودند، جداست. بهترین جوانان ایران زمین به دفاع از تمامیت ارضی کشورشان برخاستند و جان باختند. امتناع انصاف و واقع بینی می‌تواند چشمان ما را لوچ کند و بسیاری از فداکاری‌ها را نبیند یا به حساب جنگ‌افروزان و نظام حاکم بگذارد.
