سيروس محسن وند :
بعد از سى و هفت سال تجربه بايد آموخته باشيم كه جمهورى اسلامى هميشه در شرايط سخت و غير قابل عبور، راه حل هايى ارائه ميدهد كه قضيه را به طرز فوق العاده مبتكرانه اى پايان ميدهد و ملت و جهانيان را انگشت بدهان باقى ميگذارد. براى مثال، نوشيدن جام زهر توسط حضرت امام كه معضل غير قابل حلى بنام جنگ جنگ تا پيروزى را خاتمه داد. يا خودكشىِ متهم در قتلهاى زنجيره اى و يا درآوردن حسن روحانى از درون صندوقهاى راى.
همچنين ميدانيم كه آقاى خامنه اى، به استناد گفته هاى خود، امت را از كش دادن معضلاتى كه به نظام صدمه ميزند منع ميكند.
اگر دو خصيصه ى بالا را با هم تركيب كنيم، به راه حل انتخابات مجلس خبرگان و معضل تعيين رهبرى خواهيم رسيد. بطرزى كه ملت و جهانيان انگشت بدهان بمانند.
اگر حضرت رهبرى تا پيش از تشكيل مجلس خبرگان بعدى، دست رحمتش را از آنجاى امت قهرمان بردارد، آنگاه نه تنها معضلات فوق حل ميشود بلكه به ميمنت چنان اتفاقى، ملت به خيابانها ميريزد و همه چيز با جشن و پايكوبى خاتمه مييابد.
مجلس خبرگان فعلى رهبر جديدى انتخاب ميكند كه مثل خامنه اى استكبارستيز و نرم تن باشد.
سؤال اينستكه آيا براى اجراى چنان راه حل مبتكرانه اى بايد از شخص رهبر استفتاء بشود يا اينكه براى مكدر نشدن خاطرشان، بى خبر از همه جا، مثلاً وقتيكه به قدم مبارك خود براى معاينه به بيمارستان ميروند، جام زهر خوشمزه اى بخوردشان بدهند يا در رگشان تزريق كنند
