این بحث به عهدنامه ۱۹۷۵ الجزایر می‌پردازد. قراردادی میان کشورهای ایران و عراق با وساطت الجزایر، که خط مرزی ایران و عراق در آب‌های اروندرود را تعیین کرده‌است. اَروَندرود(شط العرب) رودخانهٔ پهناوری است در جنوب غربی ایران و در مرز ایران و عراق که از همریزش رودهای دجله، فرات و سپس کارون پدید آمده‌است. ایران و عراق پیشینه درگیری‌های دیرپا بر سر مالکیت و حق بکارگیری از این رودخانه دارند. این درگیری‌ها از زمان همجواری امپراطوری عثمانی با مرزهای غربی ایران آغاز شده‌است. در طول این مدت قراردادهای بیشماری برای چگونگی بهره‌برداری از رودخانه میان دو کشور به امضاء رسیده‌ که مهمترین آن، پیمان ۱۹۷۵ الجزایر می‌باشد که بخشی از آن دربارهٔ تعیین مرز در محل رودخانه‌است. توافق مزبور و مصوبات اجرایی آن از حیثیت و اعتبار قانونی و بین‌المللی برخوردار است و در هیچ شرایطی قابل نقض و جرح نیست. در این مقاله متن کامل توافق مزبور را – به فارسی و انگلیسی – آورده‌ام.

توافقی که اشاره می‌کنم با عهدنامه ۱۹۸۱ الجزایر(بین ایران و آمریکا) یکی نیست.

منظورم بیانیه‌های الجزایر Algiers Accords است. قراردادی که با میانجیگری کشور الجزایر، میان نمایندگان نظام جمهوری اسلامی و ایالات متحده آمریکا در ۱۹ ژانویه ۱۹۸۱ -۲۹ دی ۱۳۵۹- به امضاء رسید و به بحران تصرف سفارت آمریکا در تهران پایان داد.