همنشین بهار :
خانم‌ها و آقایان محترم سلام بر شما. این بحث به قانون اساسی مشروطه و متمم آن می‌پردازد. ضرورت طرح آن، آشنایی با ساختار نظام سیاسی ایران، ارگان‌های اِعمال قدرت، و آگاهی از حقوق و آزادیهای افراد ملت در عصر مشروطه است.
قانون اساسی مشروطه؛ دربرگیرنده ۵۱ اصل می‌باشد. سپس ۱۰۷ اصل به آن افزوده شد.
سال‌های ۱۳۰۴، ۱۳۲۸ و ۱۳۴۶ هم در آن تغییراتی صورت گرفت. متن قانون اساسی و متمم آن معرف فرهنگ مردم در آن روزگار، و بیانگر تمایلات و منافع اقشار و طبقات مختلف جامعه ایرانی است.
در دوران ناصرالدّین شاه، تشکیل عدلیه، تأسیس شورای دولت و «مجلس مصلحت‌خانه» (مجلس مشورت) بر سر زبان‌ها بود. سه بار قانون اساسی نگاشته شد که البته چنین عنوانی نداشت. اما در عمل به منزلهٔ قانون اساسی بود. اولی را میرزا ملکم خان در سال‌های آغازین تمایلات ناصرالدین شاه به اصلاح‌طلبی نوشت و برای میرزا جعفرخان مشیرالدوله رئیس شورای دولت فرستاد. دومی (لایحهٔ تشکیل دربار اعظم)، مهر ۱۲۵۱ خورشیدی ( ۱۲ شعبان ۱۲۸۹ قمری) توسط میرزا حسین‌خان مشیرالدّوله (سپه‌سالار)، به شاه تقدیم شد. سومی، سال‌ها پس از درگذشت ناصرالدین شاه و در پی انقلاب مشروطه به امضای مظفرالدین شاه رسید.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
قانون اساسی یا «مام دادیک» به پارسی، عالی‌ترین سند حقوقی یک کشور و راهنمایی برای تنظیم قوانین دیگر است. قانون اساسی تعریف‌کنندهٔ اصول سیاسی، ساختار، سلسله مراتب، جایگاه، و حدود قدرت سیاسی دولت یک کشور، و تضمین‌کنندهٔ حقوق شهروندان کشور است. هیچ قانونی نباید با قانون اساسی مغایرت داشته باشد. به عبارت دیگر، قانون اساسی قانون تعیین‌کنندهٔ نظام حاکم است که مشخص می‌کند قدرت در کجا متمرکز است، روابط این قدرت حاکم با آزادی‌ها و حقوق افراد ملت چگونه است و این قوای حاکمه اعم از قوه مجریه، قوه مقننه و قوه قضائیه چه اقتدار و مسئولیتی در برابر ملت دارند. در حقیقت قانون اساسی محصول مشروطه‌خواهی است و مشروطه‌خواهی چیزی جز بیان صلاحیتِ محدود شده حاکمان (پادشاهان و شریعت‌مداران) نیست.
