اکبر کریمیان :
هم‌میهنان و آزادگان درود
مبارزه و دستگیری محمد خداپرست، معرف به محمد نیشابوری، نکاتی مهم در بر داشت که نشان دهنده شروع نحوه مبارزه نوینی با جمهوری اسلامی است. بر اساس روند سرکوبها، دیگر چیزی به نام “مبارزه مسالمت آمیز” یا “خشونت پرهیز” واقعی نداشته و مسیر تحولات از «مقاومت و تحمل» به «مبارزه تا نابودی» در حال تغییر است. به گونه ای که مبارزه مردم برای آزادی و حق حاکمیت بر کشورشان بسوی “انقلاب” بزرگ پیش میرود.
آنچه از مبارزه تا دستگیری محمد نیشابوری میتوان درک و آموخت، نحوه کنش و واکنش این قهرمان مردمی در برابر ظلم و ستم حاکمان است. مردی که شاید مطالعات آنچنانی در زمینه جامعه شناسی، فلسفه سیاسی و حتی تجربه سازمانی نداشته، ولی آموزگار راستین است در تدریس درس مبارزه با استبداد حاکم بر کشورمان.
در کلیپی که از آخرین مبارزه او- پاره کردن بننر خامنهای، مشاهد میشود، او از ملاقاتی که با یکی از خانوادههای زندانیان، امید فتحی، داشت برمیگشت. او بجای اینکه کلیپی، کنفرانسی، پیشینی یا مطلبی کوتاه در باره امید بنویسد، مبارزه را به خیابان و میدان آورده و پیامش را به ظالمان چنین میده؛ ” من هم پارهات میکنم خامنه ای، این عکست رو پاره میکنم، این ریشتو پاره میکنم تا امید را بازداشت نکنی. … این کار را کردم که امید را بازداشت نکنی”.
این تحول تازه که در مبارزات مردم علیه نظام در حال شکل گیری و گسترده شداند است و آثار و خبرهایش را از این سوی و آن سوی کشور میخوانیم و مشاهده میکنید، شروع تغییر نحوه مبارزات مردمی با نظام استبدادی است. پیامی که این مبارزان میدانی برای استبداد حاکم دارند این است؛ “میزنی میزنیم، بکُشی میکُشم، آمده ایم تا به پایانت برسانیم”. دیگر انتصابات، بازی خیمه شب بازی و انتخاب بین بد و بدتر تاثیر گذار نیست.
مبارزان میدانی متولد شده اند و از تکنوکرات های لاف زن داخل و خارج کشور هم گذار کرده اند. این است مزیت و برتری این مبارزان بر مبارزان پیشین، گذار برای “رسیدن” و آماده پرداخت هزینه و گرفتن انتقام خون قهرمانان شان از حاکمان.
وقتی که محمد نیشابوری درخواست میکند، از مردم ایران میخواهد، نه از رهبر، نه سازمان عفو بین الملل، نه سازمان ملل و نه از نهادهای بین المللی دیگر. او با صدای لرزان و التماس کُنان، از من و تو میخواهد که به فکر امید باشیم، به فکر زن و بچه امید باشیم. این است تغییر روش مبارزه، اتکاء کردن به خود، نه به ترامپ، نه به این و نه آن. اتکاء به قدرت خود و ایستادگی در برابر ستمکاران و مبارزه تا نابودی آنان، نه التماس و نه درخواست بخشش!
هم‌میهنان “اشک کباب موجب طغیان آتش است”، شرم بر ما باد، اگر از جانیان و تبهکاران نظام جمهوری اسلامی درخواست آزادی فرزندان شایسته، شجاع و آزادمنش میهنمان را بکنیم!
بیاییم آزادی محمد خداپرست و دیگر زندانیان سیاسی را بجای اینکه در شبکه های اجتماعی فریاد بزنیم، بجای تهیه پتیشن و گرفتن لایک از این و آن، بر در و دیوارهای افسرده شهرها، امضاء‌هایمان را بگذاریم . آزادی تمامی زندانیان سیاسی را دهان به دهان بگوش همگان برسانیم. بیاییم به جار رفتن در مقابل سفارتخانه ها، به داخل آنها رفته و فریاد “نابود باد جمهوری اسلامی” را در آنجا سر دهیم.
زندانی سیاسی وقتی آزاد می گردد، که جرمی به نام جرم سیاسی دیگر وجود نداشته باشد. گام نخست برای رسیدن با این خواسته انسانی، زمانی برداشته خواهد شد، که جمهوری اسلامی دیگر وجود نداشته باشد.
بیایید به جای “نه به جمهوری اسلامی”، پا را فراتر بگذاریم و فریاد نابود باد جمهوری اسلامی را سر دهیم، وقت انقلاب است. وقت آن است که “اتحادمان” را بر روی نابودی نظام ضدانسانی و ضدملی جمهوری اسلامی متمرکز کنیم.
باید به حاکمان ظالم و انسان کُش که به جان و ناموس و مال مردم دست‌اندازی کرده‌اند، ثابت کنیم که پس از این، آناند که از خشم مردم خواب آرام نخواهند داشته.
زندانیان سیاسی، از محمد نیشابوری تا زینب جلالیان، با جرمهای ساختگی، قهرمانان به یاد ماندنی همچون پوریا بختیاری، بهشتی و… که در صحنه مبارزه ماندند و در مقابل شکنجه گران مقاومت کردند و بر نفی نظام تاکید کردند، اسیر و کشته شدند تا مردم بترسند و در مقابل استبداد لجام گسیخته سر تسلیم فرود آورند، چه مُتوهمند این جانیان و تبهکاران!
هم‌میهنان آزاده، استراتژی و تاکتیکهای مبارزه تغییر کرده، باید از خود و دیگر قهرمانان در مقابل سرکوبگران دفاع کنیم. نظام ضدانسانی و ضدملی جمهوری اسلامی، سرکوب را بر مردم ایران تحمیل میکند، ولی این مردم قهرمان ایران است که با هوشیاری، سایه ترس و وحشت نابودی را بر دل حاکمان خواهند افکند.
«نابود با جمهوری اسلامی، این مظهر ظلم، خفت و خواری بشری»
