مروان مصلح :
حقا ما ایرانیان در بسیار از موارد “رکورد” می زنیم. به همین دلیل تعجب آور نیست اگر خامنه ای علاوه بر استفاده مکرر از واژه دشمن, اصطلاح معروف دیگری هم دارد تحت عنوان “ما رکورد زدیم”. حال یکی دیگر از فرزندان ایران زمین رکورد تاریخ اعتصاب غذا را شکست.
معمولا در هفتادمین روز اعتصاب غذا (فقط با آب و چند حبه قند در روز) شخص اعتصاب کننده یا خدای ناکرده جان شیرین خود را از دست می دهد و روانه “آرامستان” می شود و یا روانه بیمارستان. اما یکی از هموطنان غیور ما بنام وحید بهشتی که ظاهرا مخالف حکومت پادشاهی هم است, در هفتادمین روز اعتصاب غذا در اعتراض به دولت بریتانیا, به ضیافت شام یا مهمانی باغ سلطنتی (گاردن پارتی) دعوت می شود و به همراه همسر خود (عضو حزب محافظه کار بریتانیا) با ملکه کامیلا همسر پادشاه بریتانیا و خانواده سلطنتی دیدار می کند. و سپس در توییتر خود می نویسد “مفتخر” است که به گاردن پارتی سلطنتی دعوت شده و عکس های متعددی را منتشر می کند و در ضمن نامه ای هم به پادشاه بریتانیا نوشته است که از محتوای آن اطلاعی در دست نیست. اگرچه پادشاه بریتانیا حق دخالت در امور سیاسی را ندارد. در نتیجه سوال این است که این چه نوع نامه ای می باشد؟
حقیقتا این واقعه یک رکورد در تاریخ اعتصاب غذا است. نه از نظر مدت اعتصاب یا تاثیر ناچیز آن بر هموطن ما, بلکه در تاریخ سابقه نداشته یک معترض در هفتادمین روز اعتصاب خود بجای رفتن به بیمارستان با آمبولانس یا آرامستان, با خودرو سلطنتی به ضیافت شام پادشاه به کاخ معروف باکینگهام در لندن برده شود. گمان نمی کنم حتی در مخیله وحید بهشتی می گنجید, که اعتصاب غذای وی بر خلاف بقیه معترضین نگون بخت در سراسر جهان, چنین فرجام ء خوش سرانجامی را نصیب او بگرداند که روزانه با چندین رسانه مصاحبه کرده و رسانه های فارسی زبان لحظه به لحظه از او گزارش تهیه کنند؛ و به جای جمع کردن بساط وی از مقابل ساختمان وزارت خارجه, او را به کاخ سلطنتی دعوت کنند.
در همان بریتانیا آنچه که از بابی ساندز مبارز معروف ایرلندی پس از ٦۵ روز اعتصاب غذا (با آب و حبه قند) باقی مانده بود روانه “آرامستان” شد. دو روز پیش یک فلسطینی بنام خضر عدنان به دلیل اعتصاب غذا درگذشت. همه ما تصاویر فرهاد میثمی را به خاطر داریم. اخیرا نیز کارگران اعتصابی هفت تپه بعد از حدود هفت روز اعتصاب غذا روانه بیمارستان شدند.
شوربختانه تاریخ ما ایرانیان و بخصوص در عرض صد سال گذشته به ما آموخته است که با چشمان باز و به دور از یقین مطلق و خام اندیشی و ساده نگری به برخی از پدیده ها به دیده شک و تردید بنگریم. متاسفانه ما ٤٤ سال پیش با تبلیغات رادیو بی بی سی هیچگونه شک و تردیدی را نسبت به خمینی و قشر روحانیت روا نداشتیم, و به این سرنوشت تلخ گرفتار آمدیم. با تاسی به آن شعر معروف شاهنامه باید گفت به یزدان اگر ما ذره ای شک و تردید روا می داشتیم, کجا این سرانجام بد داشتیم.
متاسفانه بسیاری از انگیزه ها و جنبه های این اعتصاب بر اکثر هموطنان آشکار نیست. بعنوان مثال اخیرا بریتانیا به تمسک به این اعتصاب غذا و درخواست برای نهادن سپاه در لیست تروریستی, با جمهوری اسلامی مذاکره و رژیم را متقاعد نمود دوربین های نظارتی آژانس اتمی را فعال کند. جمهوری اسلامی تمکین کرد. در نتیجه سوال این است آیا کشورهای ثالث غربی یا عربی از رسانه ها و “پروژه ها” و حرکات اینچنینی در روابط خارجی بعنوان ابزار فشار بر جمهوری اسلامی استفاده نمی کنند؟
حال که سخن از روابط خارجی و “آلات” و “ابزار” فشار به میان آمد, در میان سوالات بی جواب فراوان یک سوال دیگر نیز مطرح است, و آن این است که طبق ماده ۳ بند ٦ “قانون تروریسم” (Terrorism Act 2000) بریتانیا, مسئولیت در لیست قرار دادن شخص, نهاد, و یا سازمان و غیره در لیست تروریستی به عهده وزارت کشور و وزیر کشور بریتانیا است, و هیچ ربطی به وزارت خارجه بریتانیا ندارد. چرا آقای وحید بهشتی یا “حامیان” وی به جای تحصن در مقابل ساختمان وزارت کشور در نیم کیلومتری آن سوی پارلمان بریتانیا, تصمیم گرفتند در خیابانی بنام “پادشاه چارلز” (King Charles Street) و مقابل ساختمان وزارت خارجه تحصن و اعتصاب غذا کند؟ و این درخواست را بجای وزارت کشور که باید مخاطب این درخواست باشد, به وزارت خارجه بدهد؟ آیا این اشتباه به دلیل عدم آگاهی وحید بهشتی و حامیان وی از قوانین بریتانیا می باشد یا اینکه در این محل که جنب ساختمان نخست وزیری و نزدیک پارلمان هم است, امکان تبلیغات و ناموری و هیاهوی رسانه ای بیشتر است؟
مروان مصلح
