همنشین بهار :
خانم‌ها و آقایان محترم سلام بر شما. این بحث به قانون اساسی مشروطه و متمم آن می‌پردازد. ضرورت طرح آن، آشنایی با ساختار نظام سیاسی ایران، ارگان‌های اِعمال قدرت، و آگاهی از حقوق و آزادیهای افراد ملت در عصر مشروطه است.
قانون اساسی مشروطه؛ دربرگیرنده ۵۱ اصل می‌باشد. سپس ۱۰۷ اصل به آن افزوده شد.
سال‌های ۱۳۰۴، ۱۳۲۸ و ۱۳۴۶ هم در آن تغییراتی صورت گرفت. متن قانون اساسی و متمم آن معرف فرهنگ مردم در آن روزگار، و بیانگر تمایلات و منافع اقشار و طبقات مختلف جامعه ایرانی است.
در دوران ناصرالدّین شاه، تشکیل عدلیه، تأسیس شورای دولت و «مجلس مصلحت‌خانه» (مجلس مشورت) بر سر زبان‌ها بود. سه بار قانون اساسی نگاشته شد که البته چنین عنوانی نداشت. اما در عمل به منزلهٔ قانون اساسی بود. اولی را میرزا ملکم خان در سال‌های آغازین تمایلات ناصرالدین شاه به اصلاح‌طلبی نوشت و برای میرزا جعفرخان مشیرالدوله رئیس شورای دولت فرستاد. دومی (لایحهٔ تشکیل دربار اعظم)، مهر ۱۲۵۱ خورشیدی ( ۱۲ شعبان ۱۲۸۹ قمری) توسط میرزا حسین‌خان مشیرالدّوله (سپه‌سالار)، به شاه تقدیم شد. سومی، سال‌ها پس از درگذشت ناصرالدین شاه و در پی انقلاب مشروطه به امضای مظفرالدین شاه رسید.
