بهرام رحمانی :

تاریخ مبارزه و تجربه جنبش دانشجویی ایران، بیش از شصت سال است. این تاریخ درخشان، نشان می‌دهد که فعالان این جنبش، علاوه بر فعالیت‌های صنفی، عمدتا در عرصه مسائل سیاسی، اجتماعی و فرهنگی نیز فعال بوده است.

بخشی از جنبش دانشجویی به نام «دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب» که خود را چپ رادیکال می‌نامند نقش مهمی در ارتباط‌ گیری این جنبش با جنبش کارگری و جنبش زنان دارند. آن‌ها علاوه بر جنبش دانشجویی، هشت مارس روز جهانی زن و اول ماه می روز جهانی کارگر را نیز در دانشگاه‌های گرامی می‌دارند. اکنون پس از چند سال رکود در جنبش دانشجویی، این دانشجویان و همه دانشجویان چپ، سوسیالیست، آنارشیست و کمونیست توانسته‌اند بار دیگر با شعارها طبقاتی عدالت‌جویانه و برابری‌طلبانه علیه حاکمیت و سرمایه‌داری، روز خود را درد دانشگاه‌های مختلف کشور با برگزاری تریبون آزاد، تجمع و تئاتر و غیره گرامی بدارند. فعالین جنبش دانشجویی با برخی فعالین جنبش زنان و جنبش کارگری از جمله سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حکومه ارتباط برقرار کنند. تعدادی از آن‌ها در تظاهرات‌های شرکت واحد برای آزادی رضا شهابی از زندان و سایر زندانیان سیاسی، حضور فعالی داشتند.

در بیانیه 32 تشل شورای صنفی دانشجویی آمده است:

«شانزدهم آذر – روز دانشجو- نماد مبارزه‌ی دانشجویان پیشرو در راه عدالت و آزادی است. برای سال‌ها، این روز در قالب ِ برنامه‌های کم‌مایه‌ی چند تشکل سیاسیِ رسمی برای ایجاد شور و هیجانِ زودگذر و بیان شعارهای جناح‌های سیاسی مسخ شده بود. اما اکنون سه سال است که دانشجویان مستقل و فعالان صنفی عزم کرده‌اند تا معنا و تصویری دیگر به این روز بدهند. پیام آن‌ها یک چیز بوده است: «دست زورمندان اقتصادی و سیاسی باید از دانشگاه کوتاه شود» چنان‌که از دیگر قلمروهای حیات انسانی. این فریاد نه از شور و احساسی زودگذر، بلکه از درد و دغدغه‌های هرروزه‌ی دانشجویان برآمده، و علاوه بر آن، متکی بر تحلیلی مشخص از شرایط جامعه و دانشگاه بوده است.»‌(*متن کامل این بیانیه را در ضمیمه بخوانید)

ادامه مطلب