تلویزیون میهن

عبدالستار دوشوکی :

امروز صبح (شنبه ٢٩ اردیبهشت ١٤٠۳ مطابق با 18 می 2024) گزارش روزنامه کیهان لندن از کنفرانس کادیز را مشاهده کردم (لینک ١) که مرا دقیقا بیست سال و دو روز به عقب برد. زیرا در روز ٢٧ اردیبهشت ١۳٨۳ مطابق با 16 می 2004) خود نگارنده سازمان دهنده سمیناری (لینک ١) بودم که در آن بیش از نود تن از چهره های شناخته شده مشروطه خواه و جمهوری خواه نظیر داریوش همایون و حسین باقرزاده شرکت داشتند. بی بی سی بیش از بیست سال پیش گزارش داد که آن سمینار “از لحاظ اینکه توانست امکان گفتگوی آزاد ميان طيف گسترده ای از فعالان سياسی و طرح نظرات آنان را فراهم آورد در نوع خود کم سابقه بود” (لینک ٢, انتهای گزارش). در گزارش امروز کیهان لندن در مورد کنفرانس کادیز آمده است: “در کنفرانس کادیز فعالان سیاسی مختلفی حضور داشتند که کمتر سابقه داشت با توجه به دیدگاه‌ها و اختلافات فکری و نظری برای گفتگو و تبادل نظر در یکجا جمع شوند”. در نتیجه بنده واقعا نمی دانم که این واژه “کم سابقه” یا بی سابقه و کمتر سابقه که برگزارکنندگان کنفرانس کادیز بر روی آن تکیه می کنند, چه بار معنای یا تاریخی جز استعمال تبلیغاتی تکراری و کهنه دارد؟

وانگهی بعد از همایش سه روزه معروف برلین بیش از ٢٤ سال پیش که از ۱۹ تا ۲۱ فروردین ۱۳۷۹ به ‌دعوت بنیاد هاینریش بل در برلین، آلمان برگزار شد, اگر نگویم صدها, حداقل دهها کنفرانس و نشست دیگر با حضور شخصیت ها و نحله های مختلف و بعضا متضاد و حتی متخاصم اپوزیسیون ایرانی تشکیل شده است که بانیان این نشست ها آنها را “در نوع خود بی سابقه و کم نظیر” خوانده اند. از جمله کنفرانس بزرگ رفراندوم (طرح فراخوان ملی رفراندوم) حدود ١٨ سال پیش در لندن که بنده یکی از برگزار کنندگان آن در غرب لندن بودم, همین ادعای کم سابقه بودن را داشتیم. اما هیچکدام از این دورهمی ها و کنفرانس های “جمع اضداد” نه تنها به هیچ کجا نرسید, بلکه امروز علیرغم کشتارهای رژیم در طی بیست سال گذشته و بخصوص در سالهای ٨٨, ٩٦, ٩٨, و ١٤٠١ (جنبش زن زندگی آزادی) اپوزیسیون ایران بیش از هر زمانی چند شقه شده و طیف هایی از آن به گروه های افراطی راست و چپ تبدیل گشته اند که جنگی تمام عیار علیه یکدیگر را در فضای مجازی آغاز کرده اند. هیزم بیار آتش این جنگ خانمانسوز و تفرقه انگیز جمهوری اسلامی از یک سو, و از سوی دیگر گروه های بغایت تام گرا و متعصب جزم اندیش راست و چپ افراطی هستند که جز خودی هیچ کس دیگر را بر نمی تابند.

علیرغم اینکه روزنامه کیهان لندن با نقل قول از هشت شرکت کننده کنفرانس کادیز (از جمله الهیار کنگرلو، شهلا انتصاری، پانته‌آ مدیری, حسن اعتمادی, شهرام همایون, فرزانه روستایی, حجت کلاشی, و کمال جعفری یزدی) و فقط یک منتقد (نگارنده) گزارش مفصلی را ارائه داده است, بنده این گزارش کیهان را با دیده فراخ منصفانه, حرفه ای, بی طرف و بی غرضانه قضاوت می کنم.

شوربختانه اگر به هشتگ های مخالفان کنفرانس کادیز در فضای مجازی تحت عناوین مختلف بنگریم, به این نتیجه میرسیم که کنفرانس کادیز که بر خلاف بقیه کنفرانس ها در طی ٢۳ سال گذشته, اکثریت شرکت کنندگان آن (به جز حدود هشت نفر) افراد یا شخصیت های شناخته شده ای در اپوزیسیون نبودند, اما با این حال حاصلی جز جدل لفظی و حتی اتهام زنی به همسر شاهزاده رضا پهلوی و متهم کردن طرفداران سامانه پادشاهی به عدم الزام به دموکراسی و حقوق بشر, و حاشیه سازی و ایجاد فضای دشمنی و تهمت پراکنی و حتی توهین به منتقدین بعنوان “بیمار روانی” و تهدید قضایی شخصیت هایی مثل آقای محسن سازگارا توسط شهرام همایون چیز دیگری نداشت. البته دیشب در برنامه یک ساعته تلویزیون میهن در برنامه ای بنام “وضعیت اسفبار مردم در میهن و تهدیدهای شهرام همایون علیه منتقدانش” به تفصیل به این گونه تهدیدهای مکرر جناب آقای همایون پرداختم (لینک ۳) . لذا همانگونه که در گزارش کیهان به نقل از نگارنده آمده است معماران, بنیانگذاران و حامیان مالی این کنفرانس خشت اول دیوار را کج نهادند و تا ثریا هم اگر برود, کج خواهد رفت و ٢۳ سال تجربه و دهها کنفرانس ثابت کرده است که بار کج هرگز به منزل نمی رسد. اینگونه تکرار مکررات بیشتر به کَندن چاه در صحرایی برهوت و بی آب و هر چه بیشتر فرو رفتن در آن می ماند, تا رسیدن به آب. واقعا کس نمی داند !. شاید هم بقول حاجی‌ میرزا آقاسی، صدراعظم مشهور محمدشاه قاجار که در مورد اینگونه “چاه کندن” ها گفته بود: “اگر برای ما آب ندارد، برای شما که نان دارد!”.