بهرام رحمانی :
برتولت برشت در کتاب زندگی گالیله می‌گوید:
آن‌که حقیقت را نمی‌داند نادان است،
آن‌که حقیقت را می‌داند ولی انکار می‌کند تبه‌کار است.
طبیعی است که افکار عمومی در حرکت‌های اعتراضی و وقایع مختلف سیاسی و اجتماعی و فرهنگی بر علیه جمهوری اسلامی و هر نوع تعرض به حقوق انسان بر موضع‌گیری چهره‌های شناخته‌شده و تاثیرگذار فرهنگی و هنری حساس می‌شود. و حتی چنین واکنش‌هایی را انتظار می‌کشد.
اما جامعه ما، جامعه‌ای عجیب و غریبی است و در داخل و خارج کشور هیچ چیزی سر جایش نیست. از این‌رو گاهی با مسایلی رو‌به‌رو می‌شویم که بسیار شگقت‌زده می‌شویم و انگشت به دهان می‌مانیم.
برای مثال اخیرا شاعری به نام «زیبا کرباسی» که اتفاقا عضو کانون نویسندگان ایران در تبعید و هم‌چنین عضو «انتصابی» انجمن قلم ایران در تبعید نیز است از یک تروریست محکوم شده جمهوری اسلامی آن‌چنان حمایت کرده است که باور کردنی نیست.
من شخصا از نزدیک خانم «زیبا کرباسی» را ندیده‌ام و دست‌کم در ۱۵ سال گذشته وی در هیچ‌کدام از مجامع عمومی کانون نویسندگان ایران در تبعید و انجمن قلم ایران در تبعید حضور نداشته است. در نتیجه نداشتن رابطه نزدیک افراد با همدیگر خود به خودی نه نشانی از صمیمیت دارد و نه خصومت. بنابراین انتقاد من به خانم زیبا کرباسی جنبه شخصی نداشته و کاملا سیاسی است. سئوال این که زیبا در مقابل این همه وحشی‌گری‌ها و آدم‌کشی‌ها و ترورها و سرکوب سیستماتیک زنان و غیره جمهوری اسلامی ایران موضع‌گیری نکرده است اما او ناگهان در مورد یک جنایت مهم یعنی محکومیت تروریسم جمهوری اسلامی آن‌چنان به نتایج دادگاه بلژیک که تروریست‌های جمهوری اسلامی را محکوم کرده به شدت معترض است به طوری که که فراخون اعتراض عمومی علیه آن داده و فراتر از هم ادعا می‌کند که در اعتراض به حکم این دادگاه علیه مهرداد عارفانی اشعار خود را به آتش خواهد کشید! آن‌هم در دورانی که باز هم تروریسم جمهوری اسلامی در کشورهای اروپایی به ویژه در ترکیه به سرتیتر رسانه‌ها ارتقا یافته است.
