مهدی اصلانی :
در نوجوانی و دوران دبیرستان بیش از فیلم‌باز بودن صدا‌باز بودم.
برخی صدا‌ها چنان برایم رویایی بودند که مرا بی هیچ آداب و ترتیبی پای گیشه می‌کشاند و مجبور می‌شدم تمام پول توجیبی‌ام را خرجش کنم.
صداتر از منوچهر اسماعیلی در سینمای دوبله برایم وجود نداشت و ندارد.
اگر بتوان قیصر را یکی از تاثیرگذارترین فیلم‌های سینمای ایران دانست سهمی بسزا از آن منوچهر اسماعیلی است و هم‌زمان جای خان‌دایی و قیصر حرف زدن. به راستی چه می‌ماند اگرصدای منوچهر اسماعیلی را از دایی‌جان ناپلئون و پرسوناژ اسدالله میرزا در آورد.
برایم اهمیت نداشت صدای منوچهر اسماعیلی از حنجره‌ی رضا بیک‌ایمانوردی با صدای ستوان کلمبویی شنیده شود یا لکنت‌زبان زامپانو در جاده‌ی فلینی با بازی‌ی آنتونی کوئین، یا کازیمودو در گوژپشت نتردام
او دوبلور نبود صداپیشه بود و صدا را درمی‌آورد. آقا مجید جوب‌چی در سوته‌دلان. قیصر و بلوچ و رضاموتوری و داش‌آکل و کرمانشاهی حرف زدن جای فردین در غزل! و دستِ کم جای ۷ پرسوناژ در هزاردستان علی حاتمی. شعبان استخوانی و رضا تفنگچی و خان مظفر. در تاراس بولبا جای یول برینر. بن‌هور چارلتون هیوستون؛ جدال در اوکی‌کرال برت لنکستر.
بدرود آقای صداپیشه
