رضا مقصدی :

                                                    به خاطره ی مُعطر ِعزیز ِشورانگیزم:

                                                                         اسماعیل خویی

     وقتی سفر می کردم از دیروز

     – دیروزِدیرینه –

    تا لحظه های سبز ِ”اسماعیل”.

   شعری به شکلِ یک غزل،تا انتهای راه-

   همراه ِجانم بود . 

   میخانه های شهررا شاداب می دیدم .   .

 شورِجوانی های من ، رنگ ِ شمالم بود.

درواژگان ِنرم ِدریا وارِزیبایش

سرمستی ِزایش

سرشاری ِجان ِزُلالم بود.

این لحظه، بهترمی توانم گفت:

درروزگارانی که آتش،دردلم رنگین کمانی داشت

واندیشه های ناب ِرویایی –

آهسته وُپیوسته ، درمن، گام های تازه برمی داشت –

با شعر ِشورانگیز ِشیدایش

منزل به منزل،عشق را آوازها خواندم .

درسبزه زارِسوز ِهرسازی

سرمست ترازپیش،می راندم .

اینک من وُدنباله های درد ِدیرینه.

اینک من وُغمگینی ِشبهای آیینه.

اشکم مرا یاری نخواهد کرد،می دانم.

اما بدان !

! ای عاشق ِجاری

ای گوهرِزیبای ِگویایِ خُراسانی !

رنگین،غزلهای ترا هربارمی خوانم-

چون ابرهای سرزمینِ “گیل”-

یکباره ،می بارم .