بانوی سربلند

رضا مقصدی :

 

   یک شعر ِعاشقانه به رنگ ِ سپیده بود

وقتی که دستهای سپیدت زمانه را-

معنای تازه داد.

آیینه ها زدور ترین جای این جهان

هریک به میهمانی ِ دست تو آمدند

تا عطر ِ شادمانه ی آن جان ِ تشنه را –

برباغ ما دوباره ، ببارانند.

بانوی سربلند !

بانوی درد وُ “بند” !

در روبروی تیره ترین روزگار ِ تلخ

دست تو از تبار ِ زُلال ِ سپیده هاست.

بگذار از برابرت ، سرمست بگذریم.

زیباست

آواز ِ دستهای تو زیباست.