مهدی اصلانی :
تبریزی‌ها را شاید بتوان در رده‌ی شیرین‌گوترین و پراصطلاح‌ترین مردم ایران دانست.
نمونه: تبریزی‌ها اصطلاحی دارند به‌نام «دارغا شاییرت»(شاگرد داروغه) که به جماعت لات‌و‌لوت و عشقِ لات و کسانی که یه‌کتی راه می‌روند و سینه جلو می‌دهند اطلاق می‌شود.
تبریزی‌ها به هر نوع آب‌گرم‌کن می‌گفتند دایو‌ترم( دئوترم) که مارک معروفی از آب‌گرم‌کن بود. یا به تمام مواد شوینده می‌گفتند فابر! یکی از این اصطلاحات و بهانه و موضوع این مختصر «مازگامِت» است.
«مازگامِت» به اجناس بی‌کیفیت و بنجلی اطلاق می‌شد که زان‌سوی مرز و از طریق همسایه‌ی شمالی به تبریز می‌رسید. «مازگامِت» تغییریافته‌ی
Moscow Made
(معادل ساخت روسیه و از مسکو وارد‌شده) بود.
در مقابل اجناس با کیفیت که تبریزی‌ها «آمیرکا مالی»(ساخت آمریکا و مال آمریکا) می‌خواندند.
ترکش «مازگامِت» تنها یقه‌ی اجناس بنجل و بی‌کیفیت را نمی‌گرفت، که به سینه‌ی هر کارآکتر و شخصیت ضایع نیز چسبانده می‌شد. وقتی نام طرف آورده می‌شد می‌گفتند: «اوٌ گده‌نی بٌش ور، مازگامِت دیر» او نو بی‌خیال «مازگامِت» است.
در حوزه‌ی سیاست آن‌قدر مازگامِت داریم! که در آینده و بعد خشک‌شدن چاه‌های نفت می‌توان آن‌ها را به‌عنوان کالای غیرنفتی به اقصی نقاط جهان صادر کرد.
البته برخی هیبرید و دوسوخت‌ها مانند نگهدار و بانو «میم میم» مادرزاد و تؤامان ساخت مسکو و «مازگامِت» هستند.
