مانده بود ۱۰۰ ساله‌گی‌اش جشن می‌گرفتیم!‏اگر که رفته باشد

 مهدی اصلانی :

‏به عنوانِ فرازی مهم از تاریخِ روشن‌فکری‌ی ایران می‌تواند بارها خوانده شود.

‏حرمت واژه بود و از کلاهِ شعبده به جای پرنده‌ی سفید، فخامتِ کلام ظاهر کرد.

‏در متن خود هرگز به کوچکی تن نداد. هماره بالاتر از گلویش فریاد زد. بُنِ وجودش ضد ابتذال بود. به انبوه انسان باورمند بود و با درکِ ضدِ قدرت‌اش فریادگرِ قصه‌ی نیکی‌ی انسان ماند.

‏ شعر او با فخامت زبان آرزوی بزرگی‌ی انسان بود

‏پریای نازنین چتونه زار می‌زنین

‏و چه‌قدر در این روزهای پرپرشده‌گی‌ی میهن زخمی

‏جایش خالی است