شمی_صلواتی :
نگاهم اسیر باغی ست
که در آن رودخانه ها بی صدا و گلها بی بویند
درختانش بی شاخ و برگ خود را به باد سپرده اند
چشمه ها کور، در باغ ما گل و بلبل نیست
گنجشکها سالهاست بار سفر بستند
خارها خود نمائی می کنند
و مارها در هجوم بلعیدند
٭٭٭٭٭
٭من کیم! و این دشت پر از وحشت و خطا کجاست
که در آن مومنین خدا زیبایی را قدغن کرده اند
در این باغ سوارانی بود که آخرین نفس را به گل سپردن
تو بگو ای رفیق:
این دیار شوم را احیاگرش کی بود ؟
من که دلم خون شد،
از بس که هوشم را به این باغ سپردم
گوشهایم از این همه وحشت بی پایان
دیگه شنوا نیست
و هوشم نیز در دق دقها زندگی گم شده است
اما اگر فرصتی بود، تو برایم بنویس
که آخرین پرواز آن پرنده زیبا که اوج گرفت در آن دشت! کی بود؟
٭٭٭٭٭٭
راستش با این !
مردم کم حافظه
” از خود بیگانه و غریب ”
گاه دل به شاه می بندند گاه به شیخ
غافل از درس دیروز
امروز در تدبیری دوباره
باز گرگی را در لباس میش
شاه می کنند
از این هیچ،
از آن پوچ،
دوباره به یاد گذشته
فیلی هوا می کنند
امان از دست این قوم نادان و واپسگرا
من که هر روزه،
سیاه خون قی می کنم .
یکم دسامبر ۲۰۱۳
