رها اخلاقی :
شب است و چهرهء میهن سیاهه *
مکن شک غرّش و طوفان به راهه
اگرچه ریخته شد خون عزیزان
سرانجامِ همین خونها پگاهه
بباید جملّگی یک صّف ببنیدیم
همین رمزِ نجات و راه ز چاهه
نگه کن لشکرِ ناراضیان را
ز خَشْمْشان روزِ شیخ بنگر تباهه
به هرجا بنگری فقر خشم و عصیان
دلا مملو ز کینه غرق آهه
همین خشم و همین کینه بزودی
خروشش در خیابانها «گواهه»
اگرچه شب شده، خشم داده شعله
به شامِ تیره این شعله چو ماهه
زند نوری چنان بر این شبِ تار
که بامدادش یکی «خورشید» شاهه
شود این ملّتِ رنجدیده پیروز
«زمان» را شاهدم شیخ بی پناهه
شود ایران ز دستِ «دین» که آزاد
بجایِ درد و فقر شادی رفاهه
«رها» هم می سراید بس ترانه
ز جام ِ باده و هر «خوش نگاهه»
* این مصرع از آن اصلان اصلانیان، سراینده ترانه «شب است و چهره میهن سیاه است» می باشد.
