مجید نفیسی :

آه! این کلاهخود صد‌منی را
چگونه از سر وا‌کنیم؟
-آهن‌قراضه‌ای که خود می‌سازیم
در قورخانه‌ی سیاست
و بر سر می‌نهیم
در کارزارِ تصرفِ قدرت.

هر بار که همای سعادت
بر پهلوانِ نورسیده‌ای می‌نشیند
او داغ‌و‌درفشِ کهنه در آستین، رخت نو به تن
سوگند می‌دهد طایفه‌اش را
که اژدهای هفت‌سر را رام می‌کند
و سهم می‌دهد همه را از غنیمت جنگی
از پست های کشوری و لشگری گرفته
تا پول چای و حواله‌ی خوشبختی.
آنگاه،مرد و زن
بیعت از پهلوان کهنه پس‌گیرند
و این کلاهخود سنگین را
با نامِ ناجی جدید بر سر نهند.

آیا زمان آن نرسیده که از همین امروز
این تل آهن‌پاره را به دره اندازیم
و کله‌های آزاد از کلاهِ خودین را
به سوزِ تازه‌ی کوهستان بسپاریم؟
شاید که عطسه‌های صبحگاهی
ما را از این توهمِ خونین رها سازد.

پنجم ژانویه هزار‌و‌نهصد‌و‌هشتاد‌و‌شش 

Ah! How can we get rid of
This one-ton helmet?
It’s a piece of scrap iron that we make ourselves
In the armory of politics
And wear in the battleground
To take power.

Everytime Homa the bird of fortune
Sits on a new hero
Who has hidden the old branding irons under his new garment
The hero swears before his tribe
That he will tame the seven-headed dragon
And share the spoils of war with all
From civil and military posts
To tea-money and wedding gifts.
Then men and women
Annul their covenant with the old hero
And wear this heavy helmet
In the name of the new savior.

Hasen’t the time come that starting today
We throw this pile of scrap iron into the valley
And expose our helmet-free heads
To the fresh breeze of mountains?
Perhaps our morning sneezes
Will free us from this bloody illusion.

Majid Naficy
January 5, 1986