حسن اعتمادی :
طیف وسیعی از کنشگران، شخصیت ها و احزاب و گروه های سیاسی،با گرایشات چپ، ملی، ملی – مذهبی، اصلاح طلب، و اکنون با عنوان تحول طلب، در داخل و خارج از کشور، مخالف سرنگونی رژیم هستند و انقلاب را هم امری مذموم و خشونت بار دانسته و با آن مخالفند. با این حال، آنان در تماس های خصوصی با انحلال طلبان رژیم در خارج از کشور اظهار می دارند:
«ما هم مانند شما قصد سرنگونی رژیم را داریم، اما شرایط ما در داخل کشور اجازه نمی دهد موضع خود را به صراحت بیان کنیم، بنابراین ناگزیریم به خاطر حفظ جانمان در رسانه ها و محافل عمومی بعنوان منتقد به نظام ظاهر شویم.»
در چنین شرایطی تقریباً تمام رسانه های فارسی زبان در خارج از کشور برای تفسیر و بررسی مسائل سیاسی ایران و شرکت در برنامه های رسانه ای خود، از بیشتر آنها دعوت بعمل می آورند تا نظر و دیدگاه های درست و یا نادرست آنان نیز مطرح شده و به چالش کشیده شود. اما در این میان، عده ای از ایرانیان مخالف حکومت، ضمن تایید صلاحیت برخی از این افراد به نفی سایر اشخاص متعلق به این گروه پرداخته و افراد مورد تایید خود را قابل اطمینان، و عدم موضع گیری آشکار آنان علیه رژیم را «تاکتیک» می شمارند و دیگرانی را که به گونه ای دیگر با رژیم «مخالفت» می کنند، عنصر وابسته به رژیم می دانند.
پرسش این است که وقتی هویت سیاسی واقعی کنشگران سیاسی داخل کشور و میزان وابستگی یا عدم وابستگی آنها به حکومت اسلامی، به دلایل گونان به سادگی قابل ارزیابینیست، چگونه می توان برخی از آنان را تایید کرد و برخی دیگر را عامل رژیم و همکار وزرات اطلاعات دانست؟
تنها وظیفهء ما، که خواهان سرنگونی تمام و کمال حکومت اسلامی هستیم، می تواند ایجاد زمینه های مناسب و مساعد، به منظور ترغیب آنها برای پیوستن به صف مخالفین واقعی حکومت اسلامی باشد.
در چنین شرایطی، حتی اگر موفق به جلب آنان نشویم، به مردم ایران نشان خواهیم داد که ما مخالفین دموکراسی خواه رژیم، نیرویی مداراگر و صلح جو برای ایجاد همبستگی و اتحاد میانایرانیان در مسیر انحلال حکومت اسلامی، و خواهان استقرار حکومتی سکولار و دموکراتیک هستیم و کوشش می کنیم تا از دامن زدن به تشکیل صفوف خودی و ناخودی، اجتناب و به تحقق همبستگی هرچه تمام تر میان ایرانیان بپردازیم.
