بهرام رحمانی :
انتفاضه روزنه امیدی برای فلسطینیان آواره به وجود آورد و به همین خاطر حکومت اسرائیل حاضر به مذاکره با اعراب شد و با انجام گفت‌وگوهای بسیار در فرآیند صلح خاورمیانه، سرانجام سازش رهبران فلسطین و سران اسرائیل با طرح غزه-اریحا(توافق‌نامه ساف-اسرائیل)، وارد مرحله نوینی شد.
یاسر عرفات با عنوان رییس سازمان آزادی‌بخش فلسطین، طی نامه‌ای به اسحاق رابین نخست وزیر وقت حکومت اسرائیل، موجودیت اسرائیل را به‌رسمیت شناخت و طی مذاکراتی پیش‌نویس هفده ماده‌ای توافقی را امضاء کردند که در آن یک حکومت خودگردان فلسطینی در کرانه غربی و نوار غزه پیش‌بینی شد.
اما این فقط یک پیش‌بینی بود. یعنی پس از آن بود که دوره مذاکره بین طرفین بنا به دلایل متعددی با شکست مواجه شد. حکومت اسرائیل، پس از مرگ مغزی شارون به منظور نشان دادن عدم تغییر سیاست‌های ضد انسانی خود، اقدامات تروریستی خویش را بر علیه مردم فلسطین شدت بخشید.
اورشلیم شرقی
اورشلیم شرقی، نمونه کوچکی است از مهاجرت اجباری که مشخصه زندگی هر روزه فلسطینی‌ها است. این بخش نمونه‌ای منحصر به‌فرد است؛ زیرا برخلاف سایر شهرهای فلسطینی که اسرائیل در سال 1948 آن‌ها را به خود ضمیمه کرد، اورشلیم یا بیت‌المقدس شرقی تا سال 1967 تحت حاکمیت قوانین اردن بود. اسرائیل در سال 1967 این بخش را نیز به اشغال خود درآورد. از آن زمان تاکنون اورشلیم شرقی بخشی از خواسته فلسطین است و به‌نوعی پایتخت آن به‌حساب می‌آید. اما حکومت اسرائیل از آن زمان تاکنون تلاش می‌کند تا این بخش را از حیطه موافقت‌های سیاسی بیرون بگذارد. به‌این‌ترتیب، اورشلیم شرقی نمادی است از واقعیت تاریخی شهرهای فلسطینی؛ شهرهایی مانند صفد، حیفا، جافا و…؛ شهرهایی که شاهد مهاجرت فلسطینیان از سرزمین مادریشان و آواره‌شدن‌شان بودند. باقی‌مانده فلسطینی‌هایی که هنوز در این شهرها زندگی می‌کنند شهروندان درجه دوم هستند. آنان باید تاریخی را بخوانند که اسرائیلی‌ها نوشته‌اند؛ تاریخی که در آن هیچ نشانی از فلسطین، قبل از تاسیس اسرائیل وجود ندارد.
