دکتر محمود مسائلی :
به احترام ١۴ فعال سیاسی و بیانیه استوار آنان برای آزادی خواهی و دمکراسی
پرسش ها: آیا در فلسفه سیاسی مدرن می توان نظریه ای را یافت که بتواند حکومت بدترین ها، فاسدترین ها، و بی لیاقت ترین ها را توضیح دهد؟ آیا می توان اینگونه حکومت را با استبداد و تمامیت خواهی جمع بست؟ ویژگی های این نوع حکومت چیست و چه تاثیری بر حیات ملی یک کشور دارد؟
طرح موضوع
در صداهای اعتراضی در همه کشورهایی که با نظام های سیاسی استبدادی و اقتدارگرا اداره می شوند، یک پیام بیش از همه طنین انداز است: “نه به حکومت فاسدان”. مفهوم فساد که می تواند پرده از تبانی ها برای تاراج منابع ملی یک کشور، و نیز وابسته ساختن استقلال به نیروهای خارجی، کنار بزند، این واقعیت دردناک را بر ملا می سازد که حکومت توسط بدترین مردمان به گروگان گرفته شده است. ولی این واقعیت، به نوبه خود طرح ادعا را با تضادهایی مفهومی مواجه می سازد. اگر فاسدترین ها حکومت را در اختیار گرفته اند، پس می بایستی از ذکاوت خاصی برای سلطه بر دیگران و ارکان مملکت داشته باشند. در اینصورت چرا، آنگونه که در نظام های استبدادی دیگری مانند روسیه و یا چین دیده می شود، آنان نمی توانند توانایی های خود را به گونه ای به نمایش بگذارند که حداقل منافع ملی نیز تامین شود؟ رهبران نظام های تمامیت خواهی مانند روسیه علی رغم جمع آوری ثروت های کلانی برای خود، توانسته اند تا حدود زیادی استقلال کشورشان را نیز حفظ و یک فضای حداقلی برای خیر عمومی نیز تامین نمایند. چرا این شرایط در ایران امروز مشاهده نمی شود؟ چرا سران حکومت علی رغم داعیه اقتدار داشتن از حل ساده ترین موضوعات عاجز هستند؟ در حالی که آنان حیله گرانی فرصت طلب هستند، چرا از فرصت های پیش آمده برای اصلاح امور به شیوه ای که حتی به نفع خود آنان نیز باشد استفاده نمی کنند؟ طرح پرسش هایی از این دست که اغلب توسط مردم به ستوه آمده مطرح می شود، می تواند نشانه این واقعیت نیز باشد که سران حکومت بدترین ها در عین حال از میان نالایق ترین ها و بی صلاحیت ترین ها برخاسته اند. در این صورت، این پرسش مطرح می شود که چگونه می توان ذکاوت و تیز هوشی را با فرصت طلبی مصلحت طلبانه به گونه ای هم نهادین در کنار یکدیگر قرار داده و سپس آنرا در مورد نالایق ترین ها اعمال نمود؟ چگونه می توان این ملقمه شوم را توضیح داد به گونه ای که ماهیت آن به لحاظ علمی قابل تحلیل باشد.
ادامه مطلب
